Klappen

Vlak voor kerst 2007 slaat Sammie me voor het eerst.
Het is meteen goed raak: bebloed gezicht, blauw oog dat 2 weken nodig heeft om bij te trekken.
Dit herhaalt zich daarna elke 4-6 maanden.
Het heeft met dominantie te maken, zegt de dierenarts.
We modderen wat aan met kalmerende walm en anti-testosteron-injecties en een ferme hand (door mij).

Twee weken geleden is het weer raak.
Daarna houd ik ’s nachts de slaapkamerdeur gesloten. Soms laat ik Guus wel binnen. Die kan het immers niet helpen. En hij vindt het zo fijn om ’s nachts bij me te zijn.
Eergisteren liet ik ze allebei binnen. Omdat ze zo lief samen op bed lagen te liggen toen ik naar bed ging. Sammie gedroeg zich voorbeeldig. Ik lag steeds halfwakker voor het geval hij zou toeslaan.

Gisteravond. Ik had de slaapkamerdeur dichtgeduwd maar Guus had ‘m geforceerd en toen ik naar bed ging: twee katten aan het voeteneind.
Ik til Sammie naar buiten, sluit de deur en Guus en ik hebben een fijne nacht totdat hij wil wandelen, ik hem eruit laat en de deur achter hem sluit.

Pas vandaag als een klap op mijn kop: ik ben zo ontzettend verkeerd bezig!
Want tuurlijk kan Guus het niet helpen en is hij zielig wanneer ik hem buitensluit. Maar Sammie begrijpt evenmin waarom hij niet op bed mag en al helemaal niet waarom ik hem als enige buiten zet en Guus vertroetel.

Ik voel me hartstikke schuldig.
En denk ook dat het maar goed is dat ik nooit mensenkinderen heb willen hebben want daar had ik vast geknakte griezeltjes van gemaakt.