Kattenfluisteren

Kater Sammie is ruim negen.
Sinds vier jaar slaat hij me.
Een paar keer op mijn oog (dat was schrikken), vaker ergens op mijn hoofd (wat ook erg schrikken is aangezien ik weet dat het puur toeval is dat het die keer *niet* op mijn oog was).

De eerste keer namen R. en ik hem mee naar de dokter.
Daar zei de gedragstherapeute dat ik hem 2 weken buiten de slaapkamer moest sluiten (waar de klappen vielen – wanneer ik sliep).
Verder een katten kalmerend goedje in de kamer laten walmen.
Hem niet te erg verwennen.
Dat zou het moeten doen.

Helaas doet dat het niet.
Eens in de zoveel maanden is het raak.
Soms denk ik: ik was te lief – dus denkt hij dat hij over me kan lopen (me slaan).
Dan weet ik: hij was extra aanhankelijk – zou het zijn dat hij zijn eigen afhankelijkheid van mij niet kan hanteren? En dus gaat slaan.

Een paar dagen geleden: pets.
*Niet* op mijn oog. Wel met meerdere pootjes tegelijk op mijn hoofd (wondjes en bulten) en mijn hals (wondjes) en oor (wondje).
Keihard.

Zodat ik ’s nachts de slaapkamerdeur weer dichthoud.
Tot verdriet van Guus en mij.

Met R. tracht ik te analyseren wat er nu weer was dat Sammie triggerde.
We komen er niet uit.