Katten op bed

Iets meer dan een week geleden gaf Sammie me weer eens een rake klap.

Volgens de dierenarts moet ik hem dan twee weken buiten de slaapkamer sluiten om hem in te prenten dat *ik* de baas ben over het bed en niet hij.
Die twee weken zouden a.s. maandag voorbij zijn.
Ik overwoog zelfs het langer te doen nl tot mijn vertrek naar Amerika om te voorkomen dat hij me een paar dagen voor vertrek nog een kapot oog zou slaan.

Eergisternacht liet ik de slaapkamerdeur open.
Sammie lag heel even op bed, Guus lag op het overloopje naar me te kijken. Hoe ik ook noodde, hij kwam niet binnen.

Gisteren wel. Zodra ik in bed lag sprong hij naast me en likte mijn gezicht en mijn handen en was niet tot ‘ga jij maar rustig slapen’ te bewegen – zoveel liefde moest hij aan me kwijt.
Ook Sammie was de aanminnigheid zelve.

Het zal wel onverstandig zijn.
Maar zo was er tenminste nog iets leuk vannacht.