Het Radio 1 Journaal begint al ‘goed’. Met die vreselijke plaat van Sheryl Crow over dat love ‘free’ is zodat iedereen doet aan making love (behalve ik).

Waarna Rik van de Westelaken de plaat afkondigt als ‘Hey hey hey van Room Eleven’ en hij er ook nog eens aan toevoegt dat het “een Nederlandse groep” is. Eh… nou, nee dus.

Dan schaatsen en schaatsen en de site zendt het weer eens niet uit (ergernis) en ha! een reportage: dezelfde die gisteravond óók al werd uitgezonden.

Kunst-repootje (zal Yoap iets over doen) en nog een plaat en dan “nu sport” (allemachtig) door Rik van de Westelaken aangekondigd met “PSV heeft goede zaken gedaan” wat duidelijk door een sportjongen/meisje voor hem is opgeschreven en wat moeizaam uit zijn mond komt.

Intussen gezellig met Yoap over en weer geklaagd waarna hij een kritisch stukje schrijft en ik me probeer op te werken tot enthousiasme voor de laatste anderhalf uur.

Nog 1 uur Radio 1 Journaal te gaan en het is allemaal best belangrijk, wat heet: érg belangrijk.

Het zijn alleen niet onderwerpen waarvoor ik warm loop (en waar is dan een mede-Fanlogger die even de voor mij loodzware kar trekt).

Nog 1 uur te gaan om geïnspireerd te raken.

We weten natuurlijk allemaal dat een nieuwslezer een zeer verantwoordelijke taak heeft, en dat hij erg belangrijk is.

Hij doet zich wel eens bescheiden voor en zegt dan dat hij het liefst zijn werk in volstrekte anonimiteit zou doen, in een muisgrijze stofjas, weggestopt in een kleine kamer- een kloostercel gelijk- waar de nieuwsberichten hem één keer per uur via een loket worden aangereikt, en waar vandaan zijn stem klinkt, helder en vast.

De werkelijkheid is goddank  anders. Tegenwoordig wordt zijn naam genoemd (of noemt hij zelf zijn naam!) aan het begin van elk nieuwsbulletin. Ook gebeurt het wel dat hij de beslotenheid van zijn spreekcabine verlaat, en “aanschuift” bij een programma op radio 1.

Lees de rest van de column van de populaire nieuwslezer verder op Fanlog.
Als je ‘m leuk vindt (de column en/of de nieuwslezer), zet er dan plies-plies een aardig commentje bij.
Om te voorkomen dat hij zich zodra Hans Laroes piept laat wegkopen door de NOS-weblogs.

Vandaag hoef ik niks met het middag-Radio 1 Journaal.
Jaap neemt 1x Fanlog over. En Hansje is back-up en vraagbaak voor als er iets ‘is’.

Ik luister toch (op een 1 uur dut na).
En het bevalt me wel.
Mogelijk omdat ik niet hoef. Dat sluit ik niet uit.

Maar wat me écht bevalt: geen duopresentatie.
Jurgen van den Berg doet het helemaal alleen. Bert van Slooten is er niet.
Daarom geen jolige (vaak té jolige 1-tweetjes), geen gegiebel, geen elkaar aflossen in interviews zodat er helemaal *niemand* meer de diepte in gaat.

Er is meer rust, zo met ‘Jurgen alleen’.
Hij verdiept zich meer in de gesprekspartners. Hij is meer gericht op *mij* (de luisteraar).
Itt ánders wanneer hij vooral lijkt gericht op z’n danspartner.

Tenzij er een mooie (zang)meid over de vloer is.
Dan zijn ze allebei wat hijgerig gericht op háár.

Maw: een verbetering, uno-presentatie.
Al lijkt het me wel lang, zeseneenhalf uur zo alleen.

Jeroen Overbeek belt als (inval-)presentator van het R1J met een vrouw van de ANWB over dat de gebrokenbeenvluchten terug naar Nederland vol zijn. Ze zijn ‘op’.

En niet zomaar ‘op’. “Opperdepop” zegt de leuke krullenbol.

Op-per-de-pop.

Mm.

Amper heb ik de vragen met een ‘dit moet het dan maar zijn’ naar Andy Houtkamp gestuurd of iemand die ik had verteld dat ik vragen zat te verzinnen mailt me een aantal écht zinnige toe met “maar daar heb je vast al aan gedacht”.

Niet dus. En intussen ben ik zo gaar dat ik ze niet eens meer tot eigen fatsoenlijke vragen kan om-formuleren.

Verder gepresteerd: een half uur giro-afschriften invoeren (braaf).
En: de pest hebben aan mezelf omdat ik zo weinig efficiënt ben bezig geweest en helemaal *niets* leuks heb gedaan.

(had een boek willen lezen en cd’s willen branden maar vooral lekker aanklooien)

Eindelijk, eindelijk zijn ze af – de vragen voor Andy Houtkamp.
En verzonden.

Wat me dus de hele zondag heeft gekost.
Ik doe iets verkeerd.

Ik zit vragen te bedenken voor Andy Houtkamp.
Voor het interview.

Wat leuker blijkt dan ik had verwacht.
Grappige man is het (ik herlas wat mailtjes van hem).

Aardige jongens trouwens -meestal- de sportjongens van de NOS.

Btw: wie zélf iets van Andy wil weten, zet het maar in een commentje. Misschien kan ik er wat mee (wat dan in deze voor-wat-hoort-wat-tijd uiteraard wordt beloond).

Ik wou het weer eens proberen: Radio 1 Journaal op de zaterdagmiddag beluisteren.
En dacht: ik kan allicht schrijven over Deep Throat.
Alleen heb ik geen idee wanneer dat komt en word ik wel steeds moeier.

Zodat ik om half drie in bed val, en om drie uur weer eruit.
En nu geen idee of het al is geweest.

Laat ik maar wat cd’s gaan branden. Hou ik mezelf ook nog núttig bezig.

Wat een matig Radio 1 Journaal was dat net.
Ik zóu nog twee stukjes kunnen schrijven (heb aantekeningen).
Ik zou het ook niet kunnen doen.

Ik zou óók kunnen schrijven dat ik er niet veel aan vond.
Maar het kán zijn dat het ook aan mijn eigen belangstelling voor onderwerpen lag (hou niet zo van ‘zorg’ bv en dat zat er in overvloed in).

Lekker ‘laten’ dus maar.
Onder de douche. En wat zou het leuk geweest zijn als ik dan Cappuccino met Sjors Fröhlich op had kunnen zetten maar diens stem moet volgens hun site nog steeds “een beetje rust nemen” wat volgens mij intussen al driekwart jaar is dus ik vrees: dat komt nooit meer goed.

Nooit, echt helemaal nooit had ik die reclame gehoord.

Toen won hij een prijs. En nu wordt hij (ik vermoed: opnieuw) steeds op Radio 1 uitgezonden.
Hij moet dus mensen-als-ik aanspreken.
Aangezien ik de (half onbedoelde) doelgroep van deze zender ben.
Hij ergert me. Ik vind ‘m ‘stom’. Laag bij de gronds. Ordinair.

Maar ik stoor me ook aan Wouke van Scherrenburg. Die vreselijke kakstem met dat “zie ik daar nou een ijsbeer?”

Zal de rest van de dag eens goed opletten of er reclame is die ik wél amusant vind.

Op Fanlog staat vanochtend een interview met Duitsland-correspondent Jacques Schmitz. Op zijn eigen weblog verwijst hij daar naar (meldt hij me in een Nieuwsbrief waarop ik ben geabonneerd).

Tuurlijk even doorgeklikt en me vrolijk vermaakt met de laatste passage waarin ik hoogst persoonlijk word genoemd én ook mijn conflict met de goddelijke Bert van Slooten 😀

Leon Verdonschot schreef een boek over Keith Bakker die de inhoud aan hém heeft overgelaten.

LV: “Hij zei: Het is jóuw verhaal maar dat zeggen ze altijd tot ze het lezen, dat weten jullie ook wel.”
Ja, ja lachen presentatoren van het R1J Jurgen van den Berg en Bert van Slooten (!) instemmend.

Jaja denk ook ik. Want dat waren precies de woorden waarmee Bert van Slooten reageerde op mijn concept-artikel over het Radio 1 Journaal waarna hij weigerde nog vragen te beantwoorden.

Het is op mijn kamer hartstikke koud. Door de oostenwind die dwars door de muur naar binnen blaast (blaas! blaas!) en *niet* zoals iemand die ik mail dat ik zit te kleumen vermoedt omdat ik meedoe aan Warme Truien Dag. Ik ben een milieu- en dierensoftie maar ik ben niet (ik herhaal: niet) gek.

Het Radio 1 Journaal staat aan. Ik heb dienst in m’n eentje. Ik vind er niet zoveel (lees: geen bal) aan. En ik heb het godsgruwelijk koud. Ondanks dikke fleece broek, dikke sokken, handschoenen met de topjes eraf geknipt.

Ik denk: zal ik de radio uitzetten en beneden de kachel aandoen en een boek gaan lezen (jazeker: ik ben halverwege een echt boek). Of ben ik plichtsgetrouw en zit ik dit nog meer dan anderhalf uur uit.

Ik wou dat ik een zonnig ‘fuck you’-typje was.

Vanochtend om half zes op, om zes uur Radio 1 Journaal, gelukkig deed Yoap mee – samen vijf stukjes gemaakt en aantekeningen voor een zesde (ik) voor mogelijk straks. Ik ben best tevreden.

Wat me weer eens opvalt: bij andere uitzendingen zie ik vaak al tijdens de uitzending en zeker vlak erna de NOS kijken naar of we er zijn en wat we er van vinden. Niet wanneer Rob Trip presenteert.

En dat het hém niet eh… ‘kan bóeien’ wat we van hem vinden, dat snap ik. Die staat boven ons. Maar het lijkt wel alsof de hele ploeg die met hem werkt niks met ons van doen wil hebben.

Grappig. Mm. ‘Opmerkelijk’. Dat dekt het beter. Waarmee ik nog niet snap waaróm.

Ik heb een kut-droom. Over ongelukkig getrouwd zijn en ruzies en toch niet weg gaan enzo.
Wanneer om half zeven de wekker gaat is het m’n plichtgevoel dat me uit bed sleept.
Voor het Radio 1 Journaal en de laatste keer Fanloggen dit weekend.
Aangezien we de zaterdagmiddag een maand overlaten aan enthousiaste ad-hoc Fanloggers (die zich voor vanmiddag overigens niet hebben gemeld).

Ik maak ontbijt, zet de radio aan en stel me in op “het R1J met… Jeroen de Jager” oid.
Maar gelukkig: het is (gewoon) Marcel Oosten.
En nog meer ‘gelukkig’: het is leuk. Het is méér dan leuk. Het flitst en sprankelt.
De gesprekjes zijn vlot en interessant, de reportages (vaak dodelijk in de zaterdagochtenduitzending, halen de vaart eruit) zijn boeiend, het geheel lóópt.

Waarna ik kan bekennen dat het de afgelopen week erg vaak huilen-met-de-pet-op (grappige uitdrukking eigenlijk) was.
Was er geen nieuws, waren de beste verslaggevers op vakantie, had iedereen een burn-out, wat het ook was: het viel me niet mee.

En dan is daar opeens die ene uitzending die me helemaal blij maakt. Dus zet ik een positief stukje op Fanlog maar daarmee hebben ze nog geen idee hoe belangrijk dit éindelijk weer eens goeie radio voor me was. Maar misschien is dat maar goed ook.