Vanochtend grepen L. en ik de laatste twee cavia’s: Anna en Joep.
Ik bracht ze naar Amsterdam waar R. ze nu verzorgt.
Net als Beverly en Dorothy.

Hier Thomas met Beverly en Maria.

Vóór het vangen behandelden L. en ik Maria en Elvira die hier zitten net als Nicolien die uitbehandeld is maar vanwege de besmettelijke omgeving niet terug kan naar buiten.
Elvira liet het gebeuren.
Maria krijste en ging toen in shock zodat we ons afvroegen: leeft ze nog? Voel jij een hartje?

Nog 19 dagen te gaan.
Voor L. en mij.
De laatste dag zal R. ook deze twee hun drankje toedienen.
Als Maria zich eerder niet zo in de stress heeft gegooid dat ze niet meer leeft.

Thomas zit intussen alleen.
Sinds half januari zonder zijn lieve Sally, nu helemaal solo.

Ik geef de caven hun afternoon snack en dénk bij 1 van de vier overgeblevenen een randje om het oog te zien.
Om het zeker te weten maak ik een foto zodat ik het plekje kan uitvergroten.

En inderdaad.

L. gebeld en caaf vier in de kooi van Dorothy gezet.

Telkens wanneer ik denk ‘ik heb het met de caafjes een beetje onder controle’ gaat er iets mis.

Eerst dacht ik: L. en ik doen dat goed met Nicolientje, nog 3x en ze is uitbehandeld.
Toen bleek ook Dorothy ziek.

Gisteren denk ik: L. en ik hebben het écht goed gedaan met een uitbehandelde Nicolien en Dorothy die wij voor het laatst haar drankje hebben toegediend en nu gaat ze naar R.
Ik loop naar buiten, werp de andere cavia’s iets lekkers toe en zie: ook Beverly heeft een kaal plekje onder haar oog.

Dús vangen L. en ik vanochtend Beverly (we worden ook daar steeds handiger in) en breng ik twee caven naar Amsterdam.
Weer terug durf ik amper naar de overgebleven caafjes te kijken.
Ik dóe het wel en krijg het benauwd bij elk gebaar dat lijkt op krabben.
Kale plekjes zie ik niet maar ik verwacht het ergste (wat iets anders is dan: ik ben er op voorbereid dus zal wanneer het zover is niet schrikken en me er niet rot bij voelen).

Intussen mis ik Dorothy wel.
Raar hoe snel je gewend raakt aan zo’n diertje in een kooi (hieruit vanochtend met enig ‘gedoe’ verwijderd).

En bijna ook Nicolien die ik in de schuur zó heb gezet dat áls ze dat zou willen ze in de zon kan zitten.
Morgen mag ze naar buiten.

Mij lijkt niets vreselijker dan in het ziekenhuis een kamer te moeten delen.
Maar cavia’s zijn geen op hun privacy gestelde loners dus hoopte ik dat Nicolientje en Dorothy iets aan elkaars aanwezigheid in de ziekenboeg zouden ontlenen.
Hey Soul Sister… jij óók hier?!
Zoiets.

Het grootste deel van de dag zitten ze elk in de eigen room of her own.
Maar nu zitten ze al een uur elk in de eigen kooi rond te scharrelen.
Niet-verstopt dus.
Of ze communiceren kan ik glurend door de dichte bijkeukendeur niet vaststellen.

Het levert wel een nieuw dilemma op.
Morgen krijgt Nicolientje om half negen haar laatste drankje – dan is ze uitbehandeld.
Ze kan dan verplaatst naar de -koudere- schuur om geleidelijk aan de buitentemperatuur te wennen en dan zondag (bv) terug naar de ren.

Maar dan zit Dorothy weer alleen.
Die toch al zaterdag naar R. moet verkassen = niet fijn.

Aangenomen dat de twee écht iets aan elkaar hebben, kan ik Nicolientje dus beter nog twee dagen in de bijkeuken laten.
Maar dan kan ze nóg later naar buiten.
Terwijl Dorothy tóch 18 dagen naar Amsterdam moet.
Lastig.

Beide caafjes zijn hier twee jaar geleden gekomen als ‘bang voor mensen’, zijn daarna nooit aangeraakt en zijn nu gehospitaliseerd.
Nicolientje was twee weken gehuisvest bij R. op zolder.
Hij zag haar nooit (tenzij hij haar oppakte en medicijn gaf) en had de indruk dat ze weinig at.

Hier zit Nicolien in de bijkeuken.
De eerste dagen zie ik haar ook niet (tenzij ik haar vang om haar het medicijn toe te dienen).
De laatste dagen vertoont ze zich iets meer.
Vanmiddag zit ze (zgn) verstopt onder het hooi.
Wanneer ik iets weghaal (bijna-leeg bakje) of neerzet (vol bakje of lekkere snack) vertoont ze zich vrij snel weer na het panisch wegrennen.

Dorothy heeft 1 dag in absolute paniek doorgebracht.
Maar at wel wanneer ik iets lekkers (andijvieblad, bospeen) binnen bereik van haar verstophol legde.

Vanavond zit ze rechts in haar kooi en stuift snel weg wanneer ik de deur naar de bijkeuken open doe.
Een kwartier later (bakje eten staat direct voor de verstopplek) heeft ze het bakje zo gekanteld dat ze kan eten zonder zich te hoeven vertonen.
Slim.

Morgen moet Dorothy haar eerste behandeling door mij (en L.) ondergaan.
Ik kan alleen maar hopen dat ze snel van dit trauma herstelt.
En liefst zou ik de hele dag gluren naar de caven maar ik beperk me tot de sneak peeks omdat ik ze nog enige privacy gun.

Caaf Dorothy heeft inderdaad schimmel.
En moet nu ook 21 dagen drankje krijgen toegediend.

Dierenarts Martin zegt dat ik er rekening mee moet houden dat álle cavia’s schimmel krijgen.
Wanneer een andere dezelfde symptomen vertoont mag ik daar zonder meer van uitgaan en hoef ik niet langs te komen.

Ik vertel hem dat konijn Sally (‘van de pootjes’) met succes wordt behandeld in de Opvang in Heiloo met zalf die wordt gebruikt bij Siberische sledehonden.
Martin is helemaal verrukt.
Hij weet direct welk middel wordt bedoeld, heeft daar zelf in Finland mee gewerkt: op de voetjes van de sledehonden.
Maar… het spul was al acht jaar niet meer te krijgen in Nederland.

Hij zal, zegt hij, direct de Opvang bellen waar ze de zalf vandaan hebben zodat hij die ook kan bestellen.
Waarna hij me hartelijk de hand schudt en zegt dat ik hem zo’n goeie tip heb gegeven dat ik niets hoef te betalen voor het consult van Dorothy.
Daarover ben ik érg opgelucht.

Door geweldig samenspel slaagden L. en ik erin caaf Dorothy te vangen.
Haar beschadiging lijkt exact op die van Nicolien in het begin maar om er nou meteen spul in te stoppen tegen schimmel zonder een echte diagnose: gaat toch wat ver.
Dus neem ik haar morgen mee naar de dierenarts.

Intussen is ze gehuisvest in een nieuw aangeschafte kooi.
Op de website van Ranzijn staan eenvoudige modellen van 20-30 Euro.
Die vind je niet in de winkel.
De enige die niet oogde als huisvesting voor een kleine kanarie kostte 55 Euro.
Met bijgeleverde ‘ruif’ voor hooi (die veel te hoog zit voor een cavia) en een waterfles (idem).
Wel fijn: een room of her own om zich in te verstoppen.

Ik installeer de kooi in de ziekenboeg.
Wanneer ik Dorothy erin stop zit ze binnen een fractie van een seconde (zo niet sneller) in haar verstopplek.
Terwijl Nicolientje zich ook de hele dag ophoudt in de hare.
So much for mijn idee dat ze samen steun konden hebben aan ‘hé, jij ook in een kooi in de bijkeuken!’

Aan de kooi zat een vrolijke tekening.
Ik begrijp nu dat de cavia geacht wordt rond te lopen om dan bóven via een trapje de ruif te ontdekken.
Hoe ze de waterfles zou moeten bereiken is me ook op de illustratie niet duidelijk.

Wél dat ze geacht wordt ‘supertam’ te zijn.

De caaf die nu óók (zichtbaar) schimmel heeft is een leuke borstelcaaf.
Zonder naam.

Omdat ze ‘voor wie ik liefheb wil ik heten’ nu ook benoemd moet worden, zoek ik een naam.
Geen Kim, geen Brit(t) geen ander modern gedrocht.
Maar ook niet per se een Truus of Toos of Adriana.

Iemand een idee?

Nicolientje is bezig aan haar laatste week medicijnen en geneest goed.
Met L. samen gaat het toedienen van het spul steeds beter en ik denk overmoedig: ik kan het eigenlijk bést, een ziek dier medicijnen toedienen.
Nou ja, een klein dier dan.
Een worstelend konijn gaat zelfs met L.’s hulp boven mijn macht.
Toch denk ik: fijn dat het nog maar 4x hóeft.

Ik loop naar de achtertuin en bied de andere caafjes een lekkernij.
En zie dat een collega-caaf óók zo’n schimmelvlek heeft.
Net begonnen maar ik weet dat er geen ontkomen aan is: ook deze caaf moet 3 weken medicijn én ze moet direct geïsoleerd.

Ik heb maar 1 kooitje (een grotere staat bij R.).
Ik kijk op de site van Ranzijn want nu moet ik een nieuwe kopen.
Ranzijn is vandaag dicht.
Ik kijk op Marktplaats.
Weinig aanbod, te klein, te duur en bovendien: het is Pasen – wie wil nu een koper van een caviakooi aan de deur.
Toch iemand een mailtje gestuurd.

Maar zelfs als ik een kooi heb en zelfs als het me lukt de caaf te vangen – ik kan moeilijk van L. verwachten dat ze een volle maand zich elke dag bij mij meldt om een bange caaf vast te knellen.
(nee, L. als je dit leest: écht niet)
Misschien 1 week.
En dan naar R.? die nu op vakantie is.

Soms ervaar ik dieren als een loden last.

Ik bezocht ook Sally.
Met een volle tas andijvie en een zakje paaseitjes en een knuffel.

De knuffel was omdat ik via google had gelezen dat sommige konijnen dat fijn vinden.
Daar gaan ze tegenaan liggen als een maatje.
Andere slopen ‘m.
Of vinden er gewoon niks aan.

Ik leg de knuffel (een vrolijke zachte gele eend) in Sally’s kooi.
Sally negeert ‘m en is fanatiek bezig haar kleedje ‘anders neer te leggen’ of kapot te maken maar wat het ook is het is erg obsessief.
Dat doet ze altijd, wordt me uitgelegd.
Maar kijk eens hoe goed haar pootjes genezen.

Ze genezen inderdaad.
Maar langzaam!
En het is dat het buiten nog zo verrekte koud is zodat mijn leuke gromkonijn-zonder-wintervacht tóch niet naar buiten zou kunnen.
Anders zou ik haar direct in de armen knellen en meenemen naar huis.

Maar Sally moet nog blijven en ik geef haar een paar bladeren andijvie.
Waarna de vrouw van de Opvang vraagt of ik de tas terug wil hebben of niet.
Nee hoor, zeg ik, ik vind het toch geen leuke tas.

Zodat zij de andijvie in hun koelkastje propt en de tas houdt.
Why oh why zei ik dat nou van dat ’tas houden’ denk ik wanneer ik de deur achter me dicht trek.
Want dit is inderdaad niet mijn favoriete tas maar ik gebruik hem wel en hij is nieuw en in prima staat en er is geen enkele reden om hem achter te laten.

Erger: ik ben aan die tas gewend.
Niet ‘gehecht’ wel ‘gewend’.
En laat hem nu zomaar achter.

Geen rib uit mijn lijf.
Noch kwa emotie noch kwa waarde.
Maar soms snap ik mezelf niet.

Nicolientje is vandaag begonnen aan de eerste dag van de laatste week van haar kuur.

Ik greep haar uit de kooi, L. hield haar op schoot en ik deed mijn best langzaam het drankje in haar mondje te werken.
Dat lukte niet erg zodat we (Nicolientje en ik) knoeiden.
Morgen doe ik iets meer dan 1 ml in het pipet, dan is knoeien niet zo erg.

Ik probeerde de beschimmelde wang van Nicolientje te fotograferen maar dat lukte (mij) niet door het licht.
Dit is de niet-beschimmelde wang van het lieve caafje.

Vanochtend Nicolientje opgehaald bij R. en gezien dat de wond aan het genezen is.
Dus de afspraak met de dierenarts afgebeld en haar in het hooi gezet in de kooi waar ze de laatste week haar heilzame drankje krijgt toegediend.

Eerst blijft het caafje liggen of het een attaque heeft gehad.
Plat en stil.
Dan toch een beweging (gelukkig, het is dus niet dood) en ik geef water en eten en nóg wat hooi en haal de medicijnen op voor Guus die ik heb besteld omdat ik verwachtte dat ik tóch bij de dierenarts moest zijn.

Ook even langs AH in Oudorp die véél goedkoper blijkt te zijn dan de Plusmarkt in De Rijp.
Verse andijvie, komkommer, bospeen, witlof.
Een beetje toegevoegd aan het etensbakje voor de caaf die érgens in de kooi moet zitten tenzij ze een Houdini heeft gedaan.

In de loop van de middag nog een paar keer gekeken: geen Nicolientje.
Ze zit dus onder het hooi of in het huisje.
En durft hopelijk iets te eten en te drinken wanneer de katten en ik vannacht op bed slapen.

Morgen om tien uur vis ik haar eruit en krijgt L. (van Tashi) het caafje op schoot om stevig vast te houden.
Zodat ik kan proberen of ik het drankje in het mondje kan toedienen.

Al een maand of drie is Gloria Victoria aan het aftakelen.
Ze valt af, ze ziet niet meer zo best maar ze weet haar weg heel aardig te vinden op de tast (en de herinnering) en gaat wanneer eten wordt geserveerd middenin één van de schalen zitten zodat ze niets tekort komt.

Vanochtend komt ze nog aanhollen, nu ligt ze dood.
Ik zoek een foto van haar en kom er zo achter dat ik haar twee jaar geleden heb gekregen.
Net als Nicolientje.

Dat was het voorjaar van “we hebben hier caafjes die zijn zó bang dat niemand ze wil hebben, kun jij ze opnemen”.

Op deze foto zit ze in het midden.

In het Knaagdierencentrum in Heiloo zit nu bijna drie weken konijntje Sally zielig te zijn in haar kleine hokje waar ze alleen wordt uitgehaald om haar voetjes te laten zalven.

In Amsterdam bij R. zit tien dagen caafje Nicolien omdat ze een drankje moet worden gedwangvoerd tegen de schimmel op haar wangetje.
R. heeft foto’s gemaakt en ik heb niet de indruk dat het beter wordt.
Vanochtend de dierenarts gebeld en de assistente gevraagd of het normaal is dat na tien dagen er niets lijkt te zijn veranderd.

Evelien zegt dat bij een huidprobleem het inderdaad lang kan duren voor een wond is genezen en haar is aangegroeid.
Maar als ik me er onzeker over voel (wat ik doe) kan ik een afspraak maken met dierenarts Martin.

Dat doe ik, voor donderdagmiddag.
Tot donderdagochtend zit Nicolientje dus bij R. zielig te zijn in een kooi, meestal verstopt in een klein kartonnen doosje dat erin staat voor de nodige privacy (a room of her own).
Vanaf donderdag zal ze zielig zijn in Grootschermer.

Eenmaal beter is ze haar wintervacht kwijt en moet ze wachten tot het lente wordt.
Wat ook geldt voor konijn Sally.

(mij ontsnapt even een vloek)

Konijnen zijn intelligente dieren, die zich al gauw vervelen wanneer ze eenzaam in een klein hokje leven.
Verveling kan bij konijnen ernstige gezondheidsproblemen en gedragsstoornissen met zich meebrengen.

Dit staat in de Nieuwsbrief die de Dierenbescherming Noordholland vandaag toestuurt.
Met als thema ‘successen’.
Je kunt deze lezing voor 5 Euro volgen.

Ik denk aan mijn arme gromkonijn Sally dat nu al ruim 2 maanden eenzaam in een klein hokje zit.

Vanochtend heb ik Sally opgezocht in het Knaagdierencentrum in Heiloo.
Ze zit nog in hetzelfde hokje en ik vond de achterpootjes er nog steeds slecht uitzien.
Dat zei ik en volgens de verzorgster was het niet zo.
Ze kan gelijk hebben, misschien had ik teveel verwacht.

Ik heb vier grote kroppen andijvie meegenomen.
Ik geef Sally een klein blaadje. En nog één.
Dan doet de verzorgster het hok dicht dat fijnmazig is dus er kan niet méér andijvie doorheen.
Ik durf niet te vragen of ik Sally nog iets mag geven.
Ze wordt nu immers dáár verzorgd.

Wel stop ik twee fluitende cavia’s nog een blad toe en vertel over tracteren op mijn lagere school.
Dat was eerst de eigen klas en dan mocht je de andere klassen langs gaan en daar de juf of de meester en 1 iemand in zo’n klas als je die kende.
Dat vindt de verzorgster oneerlijk. Tegenover de andere kinderen in die klas.
Dat is waar.

Maar eigenlijk bedoel ik (denk ik) dat ik het liefst nu alle hokken langs zou gaan en alle lieve konijntjes een paar blaadjes uitdelen.
En vooral: Sally nog wat méér.
Maar ik laat me de kroppen andijvie afgeven en ik zeg: nog even naar Sally kijken en dan is het voorbij en loop ik terug naar de auto.
Verdrietig om mijn lieve konijn dat zo klein is gehuisvest en ik wéét dat ze goed wordt verzorgd maar wat een rotleven voor mijn wilde, energieke gromkonijn.

Caaf Nicolien heeft schimmel.
Ze moet nu 21 dagen 1 ml slikken van iets dat tegen schimmels is.
Veertien dagen kan dat bij R. (waar ze nu is).
Dan niet meer dus daarop moet ik nog wat bedenken.

Op de heenweg eet Nicolien van het stuk wortel dat ik voor haar in het mandje heb gelegd.
Wanneer ik haar ophaal (ze moest blijven omdat er geschraapt moest worden van haar wangetje) is ze erg bang.
De bospeen met loof waar ze anders een moord voor zou doen ziet ze nu als een honkbalknuppel die om haar te meppen in het mandje wordt geduwd.
Geen hapje wil ze.

R. heeft haar geïnstalleerd in haar ziekenhuiskamer met een klein kartonnen doosje (omgekeerd met ingang erin geknipt) waarin ze zich desgewenst kan terugtrekken.
R. mailt:
Nicolien wenst zich inderdaad terug te trekken.
En ze heeft 1 enkel hapje genomen van het wortelloof.

Sally zit nog steeds in de Opvang in Heiloo.
Ze krijgt voetenbadjes en wordt gezalfd en de wonden zijn iets minder rood maar ze heeft nog een lange weg te gaan.
Volgende week ga ik haar opzoeken (zal ze fijn vinden).

Hier heeft 1 van de caafjes een ontstoken rechteroog.
Ik zie het gisteravond voor het eerst, vanochtend weer en ik doe een poging haar te vangen voor de dierenarts maar caaf heeft dan wel een ziek oogje maar met de rest van het diertje is niks mis dus het trekt een sprint buiten mijn bereik.
Gelukkig komt morgenochtend mijn hulp die een betere vanger is.

Dierenartsassistente gebeld en gevraagd om een afspraak zo laat mogelijk in de ochtend.
Tien uur? zou dat kunnen?
Nee.
Ze heeft 9.20 uur nog vrij.
Maar dat lukt me nooit.
Half tien, zegt het meisje streng.
Als álleruiterste optie.
Dus hulp gemaild of ze er morgen om negen uur kan zijn (en nu wachtend op antwoord).

Hoe heet de cavia, wil de assistente nog weten.
Ze heeft geen naam, zeg ik en hoor aan het soort stilte dat ze dat raar vindt.
“Ik heb er acht” probeer ik uit te leggen.
En (slap!): “Sommige hebben wél namen.”
Wat waar is nl Beverly en Esmeralda en GloriaVictoria.
En haremhouder Joep.

Ik beloof voor morgen een naam te verzinnen.
Omdat dat makkelijker is voor hun computer die met alleen ‘Caaf’ niet uit de voeten kan.