Er komen weer caven.

De laatste dagen stond ik te kijken naar de knagers in de achterren en dacht steeds: waar is de rést. Terwijl de rest dus alleen caaf Petje was geweest. Maar zo kijkend leek het gat der gemissing veel groter.

De knaagdierenopvang gemaild.
Ja, ze hebben herencaven – maar die hebben allemaal hun ballen nog. Kunnen die er af?
Tuurlijk!

Hebben ze ook dames.
Een moeder met 1 of 2 dochters (was zo verzwakt dat ze bij een vrijwilligster thuis is opgevangen voor optimale aandacht). En een vrouwtje – Nienke – dat bij een fokker vandaan komt en waarvan pas op 26 juli zal blijken of ze zwanger is.

Ik mag Nienke nu al komen halen, als ik wil.
Maar ik laat ze liever dáár ervaren dat ev kroost voor het grootste deel uit jongetjes bestaat.
Ik heb al genoeg schattige kuikentjes in haantjes zien veranderen.

Ook de konijnenren aan de waterkant dreigt overwoekerd te raken door dezelfde plant die de hele tuin heeft overgenomen.
Vorige week heb ik daar het onkruid uitgedund.
Je zou het niet zeggen maar er zijn nu overal routes om doorheen te sprinten wat mn Daphne graag doet en dan achter Thelm aan.

En je kunt er natuurlijk ook onder liggen.

Ik schrijf net op hoe het met de & co gaat (dat komt dus later) wanneer Nikita die de ren aan de waterkant schoonmaakt me roept: "Hij heeft een gezwel!"
Ik hol naar buiten en flits flits gaat het door mijn hoofd: is het Petje of is het Thelm en wie zou ik erger vinden of noemt zij zoals R. álle dieren ´hij´.
Tis caaf Petje.
En we doen hem in een mandje en ik bel de dierenarts.

Nu komen? Nee, onmogelijk, zegt de assistente. Morgen misschien.
Ik hou vol en beschrijf de situatie en dat Petje al negen is en dat ik bang ben dat hij toch een spuitje moet krijgen en dan maar meteen.
Ze zoekt ´m op in de computer.
Drie jaar geleden had hij ook een gezwel, toen 1 van 2 cm.
Deze is groter, zeg ik. En ik mag komen om hem te brengen.

Inderdaad een groot gezwel, stelt de assistente vast. En negen jaar?
Dan is euthanasie de juiste beslissing.
En ze draagt Petje naar de andere kamer waar hij later zijn spuitje krijgt.
Ik geef haar twintig Euro (het kostte 19,50 had ze aan de telefoon gezegd).
Maar ze had de dierenarts gesproken en die vond dat omdat ik alleen maar was komen *afgeven* ik maar € 12,50 hoefde te betalen.
Lief van ´m.

Warm weer = vliegen en die leggen eitjes in stront en daaruit komen maden die knagers aanknagen.

Dús met N. (meisje uit het dorp) de kontjes gecontroleerd en aan dat van Brat zit poep.
Ik maak sopje in de gootsteen, zij pakt het konijn dat meteen spartelt alsof hem de hakbijl wacht.
Toch in het sop gedompeld waar hij nóg harder gaat vechten en ik probeer intussen ´n kont schoon te maken en dan raakt hij in shock en lijkt dood te gaan en ik neem ´m over en krijg ´m weer bij. Waarna hij weer knokt en dan weer in shock etc.

Vijf minuten later een zo schoon mogelijk konijn en twee aan handen en armen gekrabde vrouwen die zo mogelijk nog stijver van de stress staan dan Brat. "Moeten we hem afdrogen?" vraagt N. maar "terugzetten" beslis ik. Het is warm en hoe sneller deze ellende voorbij is hoe beter.

Twintig minuten later deze foto genomen. En ik wou dat ik kon zeggen dat het nu, twee uur later, prima met hem gaat en dat hij alles is vergeten maar ik ben bang van niet.

De foto kon scherper (hoewel: zie de voorpootjes) maar dit dus ten bewijze dat Panda nog niet is ondergedompeld in een badje oranje verf.