Ik heb geen idee in hoeverre mijn lezers hier overlappen met die op Facebook.
Ietsje denk ik maar vooruit.

Zoals ik dáár dus al vertelde zat ik in de opera naast een leuke vrouw en we raakten aan de praat en ik vertelde dat ik de opera maar mwah vond maar dat ik er was voor Pavol Breslik.
Op mini trip vanuit Nederland.
Waarop zij vrolijk uitriep dat ik dus een ‘Opera groupie’ was en dat ze er nog nooit 1 had ontmoet.

Bij de stage door maakt een nieuwe operavriend deze foto van mij met Pavol.
Groupie!!!

En net plaatst iemand anders deze die nóg erger is en waarvan ik me niet eens herinner dat hij gemaakt is hoewel dat moet zijn gebeurd tijdens die sessie van de andere twee.
We hadden een hoop gezopen! (als slap excuus)

Groupie inderdaad.

Eerlijk gezegd vond ik Londen maar niks.
Het was hartstikke koud en sowieso: een grote stad – daar heb ik niks mee.
Bovendien deed de verwarming in mijn hotel het niet en ik kon klagen wat ik wilde het enige dat ik kreeg waren loze beloften (nb was Strand Palace Hotel FYI).

Zodat ik ergens omstreeks vier uur dacht: wat een *kut*idee deze minitrips.
Dan verschijnt in de messages van FB een voorstel om na de opera iets te gaan drinken.
Het is van Pavol Breslik.
Gericht aan vijf fans incl ik.

Het wordt een interessante avond.
Waar ik me net als de andere vrouw wat buitengesloten voel omdat de mannen wel heel erg met elkaar bezig zijn.
Soms stelt Pavol ons een directe vraag.
Uitgaand van dat wij blijkbaar een beperkte belangstelling hebben.
Zo mag ik vertellen over Sammie.

Helaas vraagt hij me ook hoe ik de opera vond (niet-zo-goed) en stel ik hem dan ook nog een impertinente persoonlijke vraag waarop ik een antwoord krijg dat duidelijk maakt dat hij de vraag niet waardeert.
Deze foto’s zijn gemaakt.

Ik was even in Londen.
En ‘even’, daarmee is geen woord teveel gezegd.
Amper een etmaal en als je daar ook nog het wachten op vliegvelden en de eindeloze tocht met de Underground bij denkt was het nog veel minder.

Het doel van mijn tocht: een voorstelling van Die Zauberflöte.
Een opera die ik niet echt leuk vind maar Pavol Breslik zong Tamino.

De vorige keer dat ik hem ‘volg’ was eind januari in München waar ik hem een paar uur voor de voorstelling in de buurt van de artiesteningang tegenkom.
Toeval maar nog steeds: mogelijk.

Nu ben ik om een uur of twaalf in Londen en de inchecktijd van mijn hotel is 2 uur dus denk ik: alles wat ik kan doen om iets later aan te komen – doen.
Eerst ticket ophalen bij de Opera.
Dan de bij de ROH Shop voor mij gereserveerde cd van Pavol Breslik ophalen.
Dat vond men wat overdreven toen ik ze er een paar weken geleden over mailde (voorraad genoeg) maar ik reserveerde toch en liet apart leggen.

Ik stap de winkel binnen en naast mij stapt binnen een prachtige in het zwart geklede man.
“No!” roep ik uit want het is ja! Pavol.
Hoeveel toeval is *dit*.

Hij is met zijn/een vriend Amir.
En stelt die aan me voor.

Ze willen Pavol’s en Amir’s cd Die Schöne Müllerin kopen.
Om iemand kado te doen.
Maar ik blijk het laatste exemplaar te hebben.
Ik bied nog aan om dat aan hem te geven.
Nee, nee.

https://www.youtube.com/watch?v=ETNr-s7b_xI

In de zomer zijn in München de Festspiele.
Met (o.a.) opera en recitals.

Ik bestel tickets voor vier voorstellingen.
Dat moet via een formulier waarop je alleen de rang kunt kiezen en een ‘wens’ kunt droppen.

Ik vraag standaard eerste rij liefst in het midden.
En lig sinds ze de tickets gaan uitdelen (vorige week maandag) elke dag gespannen in de gang achter de brievenbus.
Maar ook vandaag: niks.

Dan een email.
Ik kan voor alle voorstellingen tickets krijgen.
Maar *niet* voor allemaal 1e rij.
En ook niet in het midden.
Wel derde en vierde rij.
*Dus* hebben ze m’n credit card niet willen belasten en of ik even laat weten of ik tóch hiermee akkoord ga.

Ja! lieve mensen van de Bayerische Staatsoper!
Nou en óf ik akkoord ga!

Het waren ook helemaal geen harde eisen, het waren wénsen!

http://youtu.be/pKW8NGgqP4k

Iemand op Facebook heeft speciaal op mijn verzoek de Live stream gedownload (wat niet zo makkelijk is).
Hier is-ie.

http://youtu.be/8iZCz5t8Ne0

http://youtu.be/cEmIZ5oLZn8

Ik was even op en neer naar München.
Om Pavol Breslik te zien in Lucia di Lammermoor.

Een leuk moment: ik liep op straat in München en een ongelooflijk knappe man steekt over en ik realiseer me dat *hij* het is maar hij draagt een zonnebril en ik heb geen idee of hij me ziet en zo ja of hij me herkent.
Ik denk meteen: vast niet.
Maar wanneer hij vlak bij is verschijnt een stralende lach, krijg ik een hug en babbelen we wat (hij handiger dan ik).

De opera is geweldig.
Het is Regietheater en dat horen we tegenwoordig te haten (doe ik ook vaak) maar dit keer wérkt het en hij zingt en acteert prachtig en dat doet ook de sopraan Diana Damrau die ik tot nu alleen via YouTube kende.

Nu wat niet zo leuk was.
Tijdens de pauze ontmoet ik de vrouw die zijn Facebook fanclub runt.
Vantevoren had ik gevraagd of ze bij het handtekeningen zetten na de voorstelling foto’s wou maken van Pavol en mij.
Natuurlijk! mailde ze terug.
Dus zei ik aan het eind van de pauze: tot straks bij de artiestenuitgang.
Waarop ze niks zei maar dat hoefde ook niet.

Waarna ik drie kwarter voor nop stond te wachten bij die artiestenuitgang met nog een paar malloten omdat wij als enigen niet wisten dat er binnen een feestje was en dat onze idolen niet zouden verschijnen.
*Zij* wist dat wel want was naar dat feestje.

Terug in mijn hotel schrijf ik hierover op mijn Facebook pagina.
Die zij leest (blijkt uit alles en zei ze ook).
Niet dat ik boos was op haar maar dat ik me rot voelde dat ik daar voor nop had gestaan.

Veel begrip en troost van andere opera fans.
Ook private messages van mensen die óók door haar zijn belazerd.
Niets van haar! alleen een like bij een foto die ik eind van deze middag van de site van de Bayerische Staatsoper haal.
Wél een aardige reactie van hém met de uitleg waarom hij niet opdook.
Wat ik had moeten weten want dat gaat altijd zo na premières, zeggen anderen.
En: “Vertelde X (=die vrouw) je dat dan niet?” vraagt iemand.
Nee.
“Mmmm” is haar reactie.

Maar zo zong hij dus, die geweldige tenor Pavol Breslik
http://youtu.be/Xx7ant7NY4A

http://youtu.be/Hq2G5nC9mkk

http://youtu.be/9hi8Shzx36o

‘Follow your dreams’ vind ik een mooi idee.
In mijn geval is dat: ga naar Amerika.
En ook: volg je operasterren.

Een paar maanden geleden had ik daar genoeg van, van dat laatste.
Werd dooodziek van de mini trips en mn het gehang op luchthavens.

Mijn mini trip een week geleden naar Zürich was geweldig.
Zodat ik al snel dacht: misschien toch maar weer.

Ik wou naar München eind januari of begin februari.
Waar Pavol Breslik Edgardo zingt in Lucia di Lammermoor.
Ik zag dat bijna alles was uitverkocht.

Vanochtend gaat het internet loket open.
En op rij 1 is één!!! plaats vrij.
Terwijl verder vrijwel alles is uitverkocht op wat miezerige plaatsen aan de zijkant en staanplaatsen achterin na.

Ik klik op die plaats.
Ik doorsta tien minuten ellende wanneer de Bayerische Staatsoper mijn klantnummer wil weten (geen idee) én mijn wachtwoord (idem) en wanneer ik denk: dan maak ik een nieuwe account aan, zeggen ze dat dát niet kwan want ik ben al klant.
O got, denk ik.
Dadelijk ben ik te lang aan het hannesen en ben ik mijn plaats kwijt!

Maar het gaat allemaal nét goed.
Zodat ik nu eind januari zal zitten dwepen op de eerste rij.

Die Damrau schijnt trouwens ook goed te zijn.
Ik ben benieuwd.

http://youtu.be/oonX5wYAIiE

Ik was in Zürich met een vriendin (28) uit Letland.
Dat maakte het nagenieten extra leuk.
Interessant was ook hoe verschillend we de opera beleefden.

The Turn of the Screw kan worden gezien als een horror story of als de op hol geslagen fantasie van de hoofdpersoon, de gouvernante.
Ik was er zeker van: horror.
Zij was er even zeker van: fantasie.

De meeste recensies laten het in het midden en áls ze er al iets over zeggen, is de conclusie dat de regisseur het bewust onduidelijk houdt.
Die recensies hadden we toen geen van beiden gelezen.
Toch wisten we het allebei 100% zeker dat onze blik de juiste was.

Dan is er het moment waar de gouvernante in gesprek is met de jongen Miles (14) en aan het slot zich voorover buigt alsof ze hem gaat kussen, van zichzelf schrikt en wegloopt.
Ik zag het en vond het logisch in het verhaal dat gaat over Peter Quint die zich aan beide kinderen zou hebben vergrepen.
Mijn vriendin zag het niet en kan het zich ook niet voorstellen: de gouvernante wil de kinderen immers alleen maar beschermen.

Wat we wél allebei zagen was hoe op de achtergrond van een scène ons idool in een houding staat met een vrouw ter hoogte van zijn geslachtsdeel in een pose die zeer sterk lijkt op giving head.
(Op de foto is ze nog bezig met ‘afdalen’)
Wanneer dat gebeurt duikt mijn vriendin weg, keert zich af, wil het niet zien en spreekt er later schande van.
Terwijl ik het wel opwindend vond (ze weet niet wat ze hoort).

De voorstelling zelf kan ik niet goed beschrijven, maar dit vind ik mooie recensies.

* recensie 1
* recensie 2
* recensie 3

R. en ik waren naar de opera waar ze het licht in de wandelruimtes op bijna-donker hebben gezet.
Wat prettig is voor diegenen onder ons wier uiterlijk niet meer een harde spot kan verdragen maar dodelijk voor wie foto’s wil maken van de andere bezoekers.

De opera was Lucia di Lammermoor.
Een reportage erover was gisteren op de televisie.
Toen was me al opgevallen dat de zo geroemde sopraan Jessica Pratt de noten erg mooi zong maar met bar weinig expressie.
Ik dacht nog, dat dat niet zo erg zou zijn als je haar op het toneel zag.
Omdat door goed acteren de geringe expressie in de stem zou worden gecompenseerd.
Dat was niet zo.

De tenor Ismael Jordi vond ik vooral irritant erg hard zingen zonder enige nuance op de laatste drie maten na (maar toen was hij aan het sterven en ja, dan gaat het allemaal wat minder luidruchtig).

De dirigent dirigeerde slomer dan sloom en zelfs dát tempo kon het koor niet volgen want dat zat er vrijwel steeds naast.

Niet dat het een volstrekt waardeloze avond was.
Maar opera kan zóveel beter.