Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Boedapest

Ik was even in Boedapest.
Zaterdag heen, zondag terug.

Het hotel lag in een beroerde buurt (gekozen omdat het dichtbij het theater was).
Het weer was slecht.
De opera waarvoor ik kwam, La Traviata, was ok – wat een beetje zuinig klinkt maar ik ken die opera erg goed en zag hem het afgelopen jaar al 3x met Pavol Breslik.
Deze tenor was rampzalig slecht.
‘Nerveus’ meenden kenners.

Ik kwam voor de sopraan, Klára Kolonits.
En sloot aan in de rij bij de andere fans richting haar kleedkamer.
Eenmaal daar omhelsde zij me hartelijk en duwde me de deur er tegenover in waar op het toneel een after party was.

 
Klára babbelde met me en toen ze aandacht aan anderen moest geven hield haar man me bezig.
Tuurlijk gingen we ook samen op de foto.

Counting

Ik lees hiernaast dat ik over 21 dagen al naar Amerika vlieg.
Dat is snél!

En het is nóg meer ‘snel’ wanneer je weet dat ik intussen ook nog naar Boedapest ga voor een opera met Klára Kolonits en naar München voor een opera met Edita Gruberova.
Boedapest was al een tijdje gepland.
München kwam er deze week halsoverkop en zéér spontaan bij.

De reden? ik zóu naar Hannover gaan om Gruberova te zien.
Dat zegde ze af. Net als ‘Essen’.
Ze “lag in het ziekenhuis” en meer kregen de fans niet te horen.

Toen dat weken duurde, maakten we ons steeds meer zorgen.
Want een eerder keer toen ze haar been brak, werd dat er meteen bij gezegd.
Wat hield haar nu wekenlang in het ziekenhuis?
Longontsteking, hartklachten, kanker?
Het gerucht ging: ze zou de voorstellingen eind april in München óók moeten afzeggen.

Toen opeens: ‘München’ gaat door.
Grote opluchting! en zéér impulsief direct een kaartje gekocht, vliegticket, hotelreservering.
Hoewel het een paar dagen voor mijn vertrek naar Amerika is en ik zou beter moeten weten want de keren dat ik dit eerder deed kon je me richting Amerika uitwringen van de stress.

Het enige dat ik nu nog kan doen is veel lijstjes maken en veel dingen voor de verschillende reizen klaarleggen en hopen dat mijn hoofd ook leert compartimentaliseren.

Even weg en weer terug

Ik was even naar Londen voor een concertante uitvoering van Il Trovatore met Marianne Cornetti.


De voorstelling was goed, Marianne Cornetti was geweldig maar ik voelde me niet zo ‘betoverd’ als ik vaak heb met Pavol Breslik en Edita Gruberova.
Ook miste ik Loki.
En was ik bang dat hij óf na anderhalve dag afwezigheid niet meer van me hield óf zich heel ellendig en wanhopig had gevoeld.

Loki heeft het volgens mij goed doorstaan.
Hij verstopte zich niet, hij was aanvankelijk ook niet idioot aanhankelijk.
Later werd hij dat wel (niet ‘idioot’ maar wel érg).

Hier poogt hij op schoot te zitten (hij hangt zo’n beetje tussen mijn benen) en kneedt met zijn scherpe nageltjes vol overgave de binnenkant van mijn dij.

Il Trovatore

Er zijn veel opera’s met krankzinnige verhalen maar Il Trovatore scoort in de toptien van meest krankzinnige.
Ik ga niet eens een poging doen het verhaal na te vertellen.

Het is deze opera die ik zondag als concert uitvoering in Londen ga zien.
Met Marianne Cornetti (die ook in dit fragment Azucena speelt).
Azucena is de stevig gebouwde mezzo met de schitterend mooie stem.
https://youtu.be/9aNtWle5e1U

Pavol Breslik

Ik was in Wenen.
Even op en neer.
Minitrip.
La Traviata.

Aan Wenen vond ik niet veel aan maar dat kwam denk ik omdat mijn hotel in zo’n volstrekt verwisselbare winkelstraatbuurt lag én omdat het regende.
Dan is niks leuk.
Bovendien kostte het me de grootste moeite te ontdekken waar ik het bestelde ticket kon ophalen, liep maar rond te dolen om het operahuis en steeds wanhopiger en steeds natter te worden.

Toen toch gelukt en iemand ontmoet die ik via Facebook had leren kennen waar ik als een berg tegenop had gezien (die ontmoeting) omdat het een aantal keren heel erg is misgelopen met die ontmoetingen: óf het bleken nare mensen óf we hadden echt niks te wisselen.

De opera was geweldig.
En na de opera stonden we met een klein groepje (nog geen 20 mensen) Pavol Breslik op te wachten.
Dat is wat anders dan in München waar hij hét idool is en mensen zich verdringen.

De zanger was als altijd allerliefst.
Hij tekende weer een hart op mijn arm.


Hij poseerde met fans en ook met mij.
En hóe (ik dus).

Pavol Breslik

Ik was even weg.
Gisteren en vandaag tot een uur of drie.
Naar München.
Avond met liederen door Pavol Breslik.

Na het zingen wou het idool wel poseren met mijn vriendin Marija en mij.
Zij blijft er koeltjes onder.
Ik ben… ‘blij’…

Sterren

Gisteren was ik even heen en weer (letterlijk! verliet het huis om half zeven, was terug even na middernacht) naar Zürich.
Voor een opera.
l’Elisir d’Amore (Donizetti) met Pavol Breslik.

Het was een fantastische uitvoering en erna waren alle sterren even toeschietelijk en aardig maar de fans hadden een verzoek: of Pavol en Diana Damrau even sámen konden poseren.
Waarna we elkaar verdrongen om allemaal dezelfde foto te maken.

Ik stond achteraan dus nam ik een foto van hoe de anderen die foto maakten.
Soort Droste.

De recensies waren ook goed!

“Da war Pavol Breslik, der hier in der Verkörperung des jungenhaft-schüchternen, aber nicht tölpelhaften und durchaus charmanten Nemorino seinen lyrischen Tenor durchweg passend einzusetzen wusste.
Seine Stimme verfügt über einen schönen Klang, ohne tenoral aufdringlich zu sein, die Intonation ist sicher und das Legato, bei aller Wortverständlichkeit, höchst respektabel.
Die Arie „Una furtiva lagrima“ sang er mit dem schönem Schmelz eines Lyrikers. Bravo!”

Debbie

‘Call Me Debbie’ is de autobiografie van de Amerikaanse sopraan Deborah Voigt.
Ik zag het boek in Amerika liggen en kocht het niet omdat ik op dat moment amper wist wie ze was.
Ik kende haar naam.
Maar niet haar stem.

Een paar weken later hoor ik op Metropolitan Opera radio Aida met een geweldige sopraan.
Voigt. Met Pavarotti.
Een paar dagen later wordt deze uitzending herhaald en luister ik er nog een keer naar.

Helaas ben ik dan uit het gebied van de goede boekwinkels geraakt zodat het tot nu duurde dat ik het boek (bij bol) bestelde.
Ik las het in twee dagen uit.
Soms hardop lachend, soms letterlijk tranen huilend.

Debbie Voigt vertelt over haar jeugd en over haar eetverslaving waardoor ze zo vet wordt dat ze geen rollen meer krijgt aangeboden en wanneer ze die verslaving eindelijk onder de knie heeft verslaaft ze zich aan de drank en aan foute mannen – en niet zo’n beetje foute mannen.
“Meisje toch!” wil je haar keer op keer toeroepen.
“He is not that into you! zet die loser uit je hoofd!”

Op het eind komt alles goed na rehab en zichzelf beter kennen en bij de lurven grijpen.
Tenminste dat hoop je dan want dit boek rondde ze een jaar geleden af en de tijden kunnen verkeren.

Wat me treft in het boek is de openhartigheid.
Pijnlijk kwetsbaar maakt Deborah Voigt zichzelf.
En daardoor ook weer sterk.
Want alleen een sterke vrouw durft zo haar masker te laten vallen.

Tuurlijk helpt het dat over opera gaat en dat er af en toe namen vallen van collega’s (niet altijd met complimenten erbij).
Zodat ik het nu doorgeef aan een andere operazangeres (die niet dik is trouwens).
Ken haar amper maar degene die ik het boek eerst aanbood hád het al gelezen en vond het juist veel te openhartig.

Via Facebook

Many operas would not exist if it weren’t for characters refusing to accept that their love is unrequited!

Even weg

Ik was weer even weg.
Naar München. Om Pavol Breslik te zien in La Traviata.

Het weer was heerlijk.
München is, vind ik, een prettige stad.
Pavol Breslik was bereid opnieuw met me te poseren.

De opera zelf viel tegen.
Dat kan gebeuren en dat gebeurt me in Amsterdam regelmatig.
Dan ga ik in de pauze naar huis en denk ‘jammer dan’ en dat was het.
Nu betekent het een mislukte mini-trip terwijl er alleen al dit jaar nog zéér vele gepland staan.

Ik dacht al een tijdje: laat dat alsjeblieft niet gebeuren.
Een mislukte mini-trip.
Want het feit dat ze tot nu toe allemaal leidden tot een high bij een opera of een concert maakte dat ik me vrouwmoedig door het vervelende reizen en het gehang op de luchthavens heen sloeg.

Al een tijdje dacht ik: 1 mislukte trip en ik ga weer als een berg tegen het gedoe opzien.
Dat is idd het geval.
Ik hoop daarom vurig dat dit de uitzondering zal blijken te zijn.