Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Ramses

Ramses Shaffy is dood.
Het zit om 11 uur in het nieuws en daarna herdenkt Radio 1 hem de hele dag zodat ik blij ben dat mede-Fanlogger Robbie Kammeijer zelf voorstelt om Ramses-dood voor Fanlog te doen. Ik heb intussen genoeg herdacht.
Ook word ik wat ziek van de bekende ‘zing-vecht-huil’- en ‘laat-me’-nummers.
Mooi hoor, maar niet mijn nummers.
Mijn nummers zijn ‘5 uur’ en ‘Het is stil in Amsterdam’ en ‘De een wil de ander’ en ‘Kom, lieve lieve’. Die zijn uit een andere, eerdere periode.

Ik heb ook geen zin in de tv-programma’s die je zó kunt voorspellen.
Wat waar blijkt bij RTL Boulevard. En wat me erg meevalt bij DWDD (voor zover ik dat zag, het eerste deel hing ik nog bij Law&Order).
Wanneer ik me echt in DWDD verdiep vind ik het mooi. Simek. En Bluf met dat ‘zing-vecht’ maar dan érg krachtig.
Op twitter begrijp ik dat ik er helemaal naast zit.
Wie ertoe doet (tenzij BN-er en grachtengordel) vindt dit helemaal niks en vindt Shaffy helemaal niks.

Niet dat ik nou zo’n giga-Shaffy-fan was.
De laatste jaren vond ik dat zeulen met ‘m ter meerdere glorie van Liesbeth List érg genant.
Maar er zijn een paar liedjes. Zoals die ik al noemde.

Ik zal hem niet missen, die zielige, aftakelende man.
Wat ik mis is de tijd waarin hij in mijn leven was. Jaren zeventig.
Omdat ik toen ontluikte.
En nu zegt Wordperfect dat ‘ontluikte’ geen woord is.
Ook dat nog.

YouTube en Joni Mitchell

Via Michelle Shocked kwam ik op de nieuwe cd van Michelle Shocked (fragmenten beluisterd op amazon) die ik niet zal kopen.
En toen op Kate & Anna McGarrigle en daarna op Joni Mitchell. Bij wie ik lang bleef hangen.

Ik was fan toen ik jong was. Had al haar platen. Tot Hejira. Die ik nog wel hád maar nooit draaide.
Joni is met mij oud(er) geworden.

Kijk en luister naar Both Sides Now uit 1970 (toen was ze 27 maar ze lijkt jonger).
En uit 2000. Niet alleen is de stem een octaaf of meer gedaald. Maar luister naar de interpretatie. En let op die nerveuze(?) handen.

Via naar Seventeen

Via Carole King kom ik op Dory Previn, mijn andere zingende songwritende heldin toen ik begin twintig was.
Ik vind een zeer zeldzame opname waarin Previn live optreedt en geen enkele clip.

Wanneer ik haar google ontdek ik dat ze uit 1925 was (sommige bronnen zeggen 1929) maar dus in elk geval hartstikke oud.
Voor wie haar niet kent: ze was een hartstikke goeie singer-songwriter-muziekcomponiste en trouwde met André Previn (van wie ze na de scheiding de naam hield) maar die liet zich weg-slijmen door de prille Mia Farrow. Die later zélf haar Woody Allen er met hun adoptief-dochter van toen meen ik 17 vandoor zag gaan.
*net goed*

Verder you-tubend (ze weten daar precies waar je van houdt als je even gaat zoeken) kom ik op Janis Ian – At Seventeen.
Het is geen Dori Previn maar youtube heeft gelijk: ook hierin herkende ik een hoop

Salomé

Omdat mijn verjaardag vorig jaar ‘niet zo leuk’ was stelde R. voor om dit keer naar de opera te gaan.
Salomé.
Dat leek me wel wat. Een vrouw die een man wil maar die man wil die vrouw niet en dan wil ze zijn hoofd op een zilveren schaal wat ze krijgt en dan kust ze het (kort samengevat).

Alleen waren de recensies zodanig dat R. en ik tijdens de tapas bij Frenzi tegen elkaar zeiden: hadden we die eerder gelezen dan hadden we geen kaartjes gekocht. Maar dat hadden we wel en we zaten op rij 1 in het midden. En er was geen pauze.
Het eerste deel vond ik niet leuk.
Niet alleen omdat het grof was. Veel (nare) seks zoals een hoop heren anaal met een dode man.
Het gedoe leidde af. Van de muziek. Die ik ervoer als een overweldigend niet te volgen massa.
En Strauss is geen Verdi en Salomé is geen gezellig zangspel maar er zitten wel lijnen in. En die kon ik niet volgen door teveel actie op het toneel.

Toen ging het doek even down en toen weer up en daarna werd het prachtig. Misschien een ietsje té kwa regie (nou – véél te).
Maar wat een muziek, wat een orkest, wat een zangers.

Na afloop klonk er een luid boegeroep ergens vanaf het eerste balkon. Wat wij die het wel mooi vonden moesten tegenwaarderen met luid applaus en ‘bravo!’ en ‘ja!’ en springen en dansen en handjes klappen en warme blikken in de orkestbak.
R. liep met me naar mijn auto en er waren veel emoties door te nemen maar ik wou/moest ook naar huis en ‘later’.

Eenmaal in de auto: Rob Trip. Een ingelast Radio 1 Journaal vanwege de niet-verkiezing van Balkenende tot president van Europa.
Rob Trip. Zomaar op de radio. In een Radio 1 Journaal. Schakelend tussen correspondenten en politiek verslaggevers en politici.
Ah! goeie ouwe tijd!

Liefdesdrank

R. en ik waren naar de opera.
L’Elisir d’Amore. Volgens VK en NRC ‘leuk’.
Vielen wat dingetjes op af te dingen maar: leuk.
Op de site van de Opera stond een trailer die er óók al leuk uitzag.
Zodat wij ons verheugden op niet erg hoogstaande opera maar wel fijn amusement.
Bovendien: Donizetti.

Er was een doek met een grappige tekst (en een oud kanon).

elisir

Het orkest stemde, de dirigent (niet-onaantrekkelijk) maakte *spot aan* een buiging naar het publiek. We zaten op rij twee in het midden.
Het orkest begon te spelen en meteen was duidelijk: dit wordt saai. En niet zo’n beetje saai.
De enscenering viel ook niet mee.
Helemaal aan het eind van het eerste bedrijf leefde het allemaal een beetje op.
Maar de gedachte nog anderhalf uur uit te zitten stond vooral mij en ook R. tegen (hoewel minder).

Nu ben ik thuis en heel erg moe en heel tevreden omdat ik heb geregeld dat ik morgenochtend géén Fanlog doe.
Iemand anders doet het. Die vorige keer toen hij zou meedoen drie kwartier geen computer aan de praat kreeg (hij luistert radio via de computer) wat mij toen een hoop onrust bezorgde. Maar nu is het zijn probleem. Ik slaap uit. En als ik toch eerder wakker word slaap ik tóch uit.
Kwa Radio 1 Journaal en Fanlog.

Aria

Vroeger, zegt iemand in OVT, had je wel eens dat iemand na een aria in een opera moest huilen: “Dat kunnen wij ons nu niet meer voorstellen.”

Wat een rare opmerking.
Ik jank nog steeds in de opera. En sommige opera’s maken me zo overstuur dat ik ze niet vaker dan eens in de tien jaar wil zien.
Katja Kabanova bv. En Traviata.
Van die laatste beluister ik het laatste bedrijf zelfs nooit als ik de cd draai.

Sentimenteel oud vrouwtje, ik.
(blijkbaar)

Wedstrijd

Hier kijk ik niet veel televisie.
Het past niet in mijn schema.
In Amerika kijk ik des te meer, vooral de eerste weken.
Herhalingen van mijn favoriete shows met name. Alle Law & Orders (met een voorkeur voor SVU) en House.

Deze beelden komen uit zo’n Law & Order waarover ik twee vragen zal stellen.
De ene is te simpel voor woorden: welke acteur is dit en welke rol speelt hij in welke L&O.
De andere is lastiger maar moet te doen zijn: wie is deze actrice?

Weet je ook nog in welke aflevering ze mee deed dan krijg je niet alleen een prijs voor het goed beantwoorden van de vragen maar ook nog eens eeuwige roem.
En zeg zelf: wie wil dat nou niet…

law1

law

Mail van Jeroen Krabbé

Geachte Jeanne Doomen,

Nu nog maar 12 dagen en het is 1 april. Dan moet Omroep C tenminste 50.000 leden tellen. Het gaat goed met de werving, C heeft nu 38.326 leden.
Maar we moeten zien te voorkomen dat we, met de eindstreep in zicht, het net niet halen. Daar hebben wij uw hulp bij nodig.

U bent al lid van Omroep C. Daarom durf ik een persoonlijk beroep op u te doen. Met nog één kleine inspanning gaat het C lukken.
Ieder lid maakt één ander persoon lid. Liever meer, om zeker te zijn. Maak bijvoorbeeld elke dag tot 1 april één ander persoon lid.
Kom nu in actie, voordat onze kans voorbij is.

En dan:
P.S. Voor elk lid dat u werft, maakt u kans op 3 x een 8-daagse cultuurvakantie naar Istanbul voor 2 personen, 1 x een jaar lang gratis naar het theater of 5 x een jaar lang gratis naar het museum

Jammer dat ik helemaal niet op ‘cultuurvakantie’ naar Istanbul wil – laat staan met een ander persoon. Terwijl ik bij ’theater’ denk aan André van Duyn. En (ander) ’terwijl’ ik hoogstens 1x per 5 jaar naar een museum ga – en dan in Amerika.

I Puritani

R. en ik waren naar I Puritani.
De recensies leken veelbelovend. De kritiek was dat het wat ouderwets was. Maar de Operastichting is zo vaak zo raar modern (traditionele opera’s die spelen in gevangenkampen of gekkenhuizen) dat ik dacht: ha, lekker, gewoon opera zoals het hoort.

puritani

Het bleek meer: opera zoals het op z’n meest traditioneel kan zijn.
Met acteren met grote gebaren, sterren die vooral met zichzelf bezig zijn, zeer rudimentair acteren, een diva die een paar keer extreem hard krijst (wat dan voor emotie moet doorgaan).

De muziek van I Puritani is wel mooi. Erg mooi. Ik kan ‘m dromen.
Ooit draaide ik de LP heel vaak.

Om kwart over tien ging ik weg. Iets voor elf was ik thuis.
Achter de deur stonden Sammie en Guus.
Ik hoefde niet zoals anders Eebje te gaan wekken. Eebje die wanneer ik het laat maakte vast naar bed ging, zich erbij neerleggend dat eten er die avond blijkbaar niet in zat.