Ik ontmoet Maroesja Perizonius via dit log en later nodig ik haar uit voor het Fanlog.
We zijn virtueel bevriend.

Dan verschijnt haar boek, ´De droom van mijn moeder´ over hoe ze als meisje van zes bij Bhagwan belandt omdat dát dus de droom van haar moeder is.
De eerste tachtig bladzijden van het boek lees ik a-dem-loos.
Over het kleine meisje in de wondere wereld van Poona en dan terug hier als (nieuwe naam) Ma Prem Chandra en daarna naar The Ranch in Amerika.

Dan beginnen Maroesja´s media-optredens. Eerst bij Paul de Leeuw waarover ze op het Weblog dat de Volkskrant meteen daarna van haar wil hebben schrijft dat ze het best lastig vond dat hij begon over dat ze zo jong ontmaagd was maar dat ze er toch maar heel open over had verteld.
Dan de TROS Nieuwsshow die ook al begint over dat ontmaagden.

En ik lees door en ik vind het nog steeds een prachtig boek mn door de kinderlijk-trage kijk in de keuken van het commune-wezen maar dan is de Maroesja in het boek al twaalf en dan dertien en ik word steeds ongeduldiger en denk: waar blijft die ontmaagding nou.

En net wanneer ik *bijna* in snel-blader-modus ben beland: daar is-ie.

Waarmee ik twee dingen wil zeggen. Dit is een mooi, indrukwekkend, aangrijpend boek.
Elders staan echte recensies.
En twee: hypen bevordert zeker in eerste instantie de verkoop maar pas op dat je door je hype-boodschap (´ik werd jong ontmaagd´) je échte boodschap niet verpest.

Ik las ´Een man voor mijn moeder´ van Tatjana van Zanten op het hoogtepunt van de mediahype. Toen je geen krant kon openslaan en geen radio kon luisteren of tv kon kijken zonder ermee te worden geconfronteerd.

Tatjana van Zanten vertelde over haar moeder van zestig die werd verlaten door haar vriend en dat die moeder alleen weer gelukkig werd als ze een nieuwe man zou hebben. Zodat zij, Tatjana, haar hielp door voor haar op contactadvertenties te schrijven en zelf ook advertenties te zetten. Wat leidde tot dolkomische ontmoetingen en als zij daarover vertelde zeiden mensen: dat moet je opschrijven. Wat ze ook deed.

Waarna ze een paar voorbeelden gaf (steeds dezelfde) en die wáren ook dolkomisch.

[Lees meer…]

Maanden geleden laat ik via de Boekgrrls een recensieboek aanvragen.
Ik race er doorheen, wil snel schrijven en hoor dan iets (vriendin kanker, wordt niet beter) dat me totaal blokkeert.
Vandaag is mijn laatste kans om toch nog die recensie te schrijven.
Boek gisteren erbij gepakt. Via de stabilo-streepjes de globale herinnering opgehaald maar geen zin het nog een keer (zelfs niet oppervlakkig) te lezen en aantekeningen te maken.

Vanochtend een beroep gedaan op het restje journalistieke routine dat ergens in me moet smeulen. De grote lijn uit mijn geheugen opgediept. Details die er mogelijk toe deden maar die ik niet zo snel kan vinden dan maar gewoon verzwegen.

Stuk eruit geramd. Boek misschien niet helemaal recht gedaan maar ik ben niet ontevreden.

Uit de boekenmolen beneden boeken gehaald die mogelijk mee gaan op reis.
Voor de noodzakelijke "deze vlucht duurt niet écht negen uur"-sensatie.

Hiermee begonnen.

Teruggebracht tot dit.

En nu moeten er dus twee afvallen.

Kleine pocket met het Brokeback Mountain-verhaal (van de film – of omgekeerd).
Zat een paar maanden geleden in Londen bij het blad TimeOut.
Afm. 18 x 11 cm.
Kaft beschadigd. Inhoud oogt ongelezen – geen leesvouwen.

Logprijs € 3,25.
Hebbes zetten in de commentjes en binnen een week betalen.