Ik had haar al een tijdje niet gezien, het kleine, spichtige egeltje.
Wel de andere twee.
Net, op het terrasje achter het huis. Daar is ze.
Ze wandelt rond, ze eet wat brood, ze drinkt water.
Ik denk: zou ze intussen zijn bevallen. Zou ze overdag fourageren omdat ze honger heeft omdat ze haar kinderen moet voeden.
Dan loopt ze langs het huis en terwijl ik denk ‘laat het niet waar zijn’ kruipt ze, zich héél plat makend, onder het tuinhek door en wandelt kalmpjes over de straat (!) naar de overkant.
Ik wil haar beschermen wanneer ze terug wandelt. Wat ze, verwacht ik, dadelijk zal doen.
Dus snel een bh aan (ik wil niet helemaal voor gek staan).
Dan: geen egeltje.
Ik zoek in de tuin aan de overkant.
Geen egeltje.
Is ze vérder gelopen? Is ze terug?
Hoe kán ze zo stom zijn. Er is hier toch eten genoeg? En genoeg oerwoud voor een afwisselende wandeling?
Zit ik haar verwijten te maken terwijl ik nu al een half uur met hartkloppingen voor het raam zit te gluren of ik haar ergens zie.
Terwijl dat hart overslaat bij elke naderende auto.
Ik moest meteen aan jou denken vanmorgen. Want…. ik heb ook een egel in de tuin! Een dikkerd die er gelukkig prima uitziet. heb haar of hem ook kunnen vastleggen in de tuin. Heb jij ‘jouwe’ nog gezien?
Gelukkig wel! maar: wéér overdag (gisteren).
Ik heb er zeker drie. Deze spichtige, een normal en een grote dikke.
De ‘normale’ kwam gisteren tegen duister een eitje kraken en slurpen.
Wat maakte jij een mooie serie!!