Ik loop de tuin in en voer de knagers in de voorren.
Meteen landen de meesjes (kool- en pimpel) aan mijn voeten en kijken me verwachtingsvol aan.
Ik loop weer de schuur in en strooi graan.
Ik voer de knagers in de achterren.
Kauwtjes landen en kijken me aan tot ik bruin brood in hapklare makkelijk naar het nest te vervoeren stukjes voor ze neergooi. Dan proppen ze de snavel vol en vliegen rap naar huis.
Ik loop rond en pluk paardenbloembladeren en dovenetel.
In de verte alarmeert de grutto.
Geen koekoek vanochtend (gisteren wel).
Aan de overkant van de sloot schapen met lammetjes.
Heerlijk zacht weer.
(kan iemand me uitleggen waarom ik over drie dagen met veertig graden door de woestijn wil rijden)
ow wat een herkenbaar gevoel. ik denk ook nog steeds dat ik erg nodig richting ‘down under’ moet. maar toen ik net voor mijn openslaande deuren stond te genieten van de uitlopende plantjes, en het fijne licht van de zon dat gefilterd door de bamboe straalt dacht ik bijna hetzelfde.
Ik kan wel een reden bedenken, hoor, Mariette.
Voor mezelf dan.
Hier kan ik maar heel even af en toe dergelijke momenten ‘nemen’.
Daarna ben ik weer aan het werk en aan het regelen en aan het dóen.
Als ik mezelf niet af en toe uit mijn huis sleur kom ik nooit tot rust.
Maar misschien kan ik beter midden in de winter weg gaan.
Dat zijn nou van die dingen waarom na een tijdje ‘weer thuiskomen’ zo prettig is. Toch?
Overigens wens ik je alvast een super-trip in alle opzichten! Ik zal missen en aan je denken…
…..maar toen had ik jouw reactie op Mariette nog niet gelezen…..
er is heel wat voor te zeggen om juist ’s winters op reis te gaan. zeker in januari/februari, wanneer de dagen maar niet willen lengen en er geen eind lijkt te komen aan de kou. als je van zo’n winterreis terugkomt is het voorjaar binnen bereik. 🙂
veel mensen bevalt dat goed, elders overwinteren
is niet voor niks zo’n succes.
Wondermooi stukje, Jeanne!