Wanneer je een statistiekje op je log hebt kun je zien wie je bezoekers zijn.
Globaal dan.
En als je van iemand die jij erg leuk vindt zijn ip-nummer weet kun je zien of hij jou leuk genoeg vindt om je ziel te bezoeken.
Als dat gebeurt gaat je hartje sneller kloppen. Althans, als je denkt die dag iets reuze leuks te hebben gelogd.
Wanneer je maar hebt zitten aanklooien of je hebt overgegeven aan treurnis leidt het tot een ´o nee – niet net nú´-gevoel.
Maar het ergste is wanneer binnen 1 uur twee vriendinnen melding maken van een log-bezoek van hun respectieve ´hij´ en je je realiseert dat zelfs wie jij vagelijk leuk vindt (niet eens een echte ´hij´ dus) jouw ziel helemaal never nooit een blik waardig keurt.
Een soort ´at seventeen´ maar dan ´at 55′.
Jaaaaa, maar dan ga je er van uit dat dat allemaal maar spontaan gebeurt. Het zijn wel ‘hij’s’, hoor – die kunnen *niks* als je ze niet een handje helpt. En dat *mijn* ‘hij’ sporadisch wel eens langskomt, ligt volgens mij aan dat die ‘handtekening’ onder aan m’n mails waarin heel pontificaal mijn url vermeld staat. Dan kómt het wel eens voor dat-ie daarop gaat zitten klikken als-ie zich een beetje verveelt…