Zaterdag

De dag begint relatief goed.
Te vroeg, maar goed.
Best een leuk Radio 1 Journaal, best een leuk stukje erover geschreven op Fanlog.

Bestelling behandeld van klant die snél (want: sinterklaas) spulletjes wil hebben. Kan dat, vraagt ze.
Ja, schrijf ik. Maak direct over via internetbankieren, maak een print screen en ik verzend maandag.
Ik voel me ‘aardig’ omdat ik zo aan service doe. Zoals ik dat de afgelopen week ook al een paar keer deed. 1x zelfs voordat er betaald was. Omdat ik de klant vertrouwde.
Alles extra zorgvuldig verpakt. Niet zomaar wat bubbelspul om een magneetje, nee: mooi inbedden in een plastic doosje.
Gisteren een enthousiaste mail van een van de klanten. Het was zó mooi ingepakt – ze hoefde er alleen nog maar een papiertje omheen te doen. Helemaal geweldig.

Maar dan. Mail van een ándere klant. Waarom ze de spullen nog steeds niet heeft ontvangen.
Dat pakje verzond ik tegelijk met dat pakje dat ik net noemde. Op donderdag. Ook al zo zorgvuldig verpakt. Ik zie het me nóg in de postzak bij de Plusmarkt laten glijden.

Met zo’n mail voel ik me zo machteloos. Het klinkt immers als een slappe smoes ik heb het echt gepost. Met als volgende slappe smoes informeer eens bij de buren, misschien heeft de postbode een fout gemaakt.
En zelfs al zou ik alles nog een keer opsturen (wat niet eens kan, van sommige artikelen heb ik niet meer exemplaren) dan komt het niet op tijd. Omdat ze vanavond sinterklaas viert, wat ze al liet weten toen ze de bestelling plaatste.
Wég is mijn (relatief) goede humeur.