Grote letters, hè? En nee, dat ligt niet aan mij.
Deze tekst beslaat bijna een derde van een pagina in het Volkskrant magazine.
Het pakkende citaat is van Wouter Kurpershoek (42) die in april plots opstapte als NOS-correspondent in Washington en nu eindelijk, eindelijk wil onthullen waaróm.
Althans, zo wordt het artikel aangekondigd.
Maar de man wil niet meer kwijt dan dat hij “fysiek een waarschuwing heeft gehad”.
Verder gaat het prima met hem. Hij heeft zijn vrouw verlaten en nu een vriendin die deze maand een baby krijgt: “Ik kan iedereen het krijgen van een kind nu al aanraden.”
In Washington, lezen we, is het hard werken. En hij moest van alles (weblog bijhouden, zelf camera vasthouden) dat hij helemaal niet kón – en ook niet wilde leren.
Bovendien kreeg hij nooit iemand te spreken want Amerikanen willen niet praten met ‘Dutch fucking tv’. Wat me gelul lijkt aangezien toen Joris van de Kerkhof in mei in Washington inviel hij telkens wél belangrijke mensen voor de microfoon kreeg.
Nu is-ie TROS-presentator bij EénVandaag. Niet-hectisch en dus fijn.
En dat van die sportpresentatoren – daarin heeft-ie denk ik gelijk.
Heb ’t interview ook gelezen. Kreeg er hetzelfde gevoel van als jij.
Een akelig pessimistische blik op de journalistiek. Jammer.
Ik vond het vooral een akelig midlifecrisisige blik. Niks deugt en dat ligt aan de anderen/de wereld/de baas/de vrouw/etc.