Jarenlang was caaf Gerda mijn beste fotomodel.
Ik hoefde er geen moeite voor te doen, ik richtte de camera op haar en klik-klak.
Nóóit rende Gerda weg, zelden draaide ze het koppie abrupt de andere kant op.
Negen van de tien keer keek ze me bewegingloos strak aan.
Het ideale model.
Gerda is dood.
Er zijn nog negen cavia’s en ze zijn allemaal hartstikke lief maar: wie wordt mijn nieuwe model?
Beverly (dat is de langharige) vind ik zelf erg mooi.
Maar dat andere smoeltje heeft ook wel wat.
Even poseren, dames.
Mm. Beverly – ze is wel móói, maar ze hééft het niet.
Althans niet voor deze fotograaf. Ik krijg haar niet scherp.
Deze is beter.
Ze is 1 van de vier ‘doodsbange’ cavia’s die ik in juni op verzoek van de Opvang in Heiloo ophaalde.
Echt leuk vindt ze poseren (nog) niet. Talent heeft ze wel.
Wat ze nog niet heeft: een naam.
Dat is er in juni niet van gekomen.
Dit lijklt me een prima next model. Een onalledaagse schoonheid met een heldere uitstraling – en zo te zien wil ze best. Beverly is natuurlijk echt prachtig, maar ze heeft niet wat de jury-bitches eisen: ambitie en doen wat de fotograaf zegt. Ze hoeft geen camera en loopt bij voorkeur weg.
En een naam? Amy zou kunnen, Zena en ook gewoon Sofietje. Je moet cavia’s een tijdje geven om in hun naam te groeien.
Sofietje zal het zijn!
van ‘ranja met een rietje…’
Mooi, die dus zo `hollands als gras’ en `een lentesymphony’. En dus niet de Sofie die al jaren staat in de toptwee van gegeven meisjesnamen.