Ik probeer voor mezelf te bevatten waarom het contact van vanmiddag me weer zo’n kut-gevoel gaf.
Er zijn meerdere redenen.
De eerste is dat ik elk hier-zijn van een ander dan R. ervaar als een inbreuk op mijn bestaan.
En zelfs bij R. krijg ik na een aantal uren een ‘en nu wég’-gevoel maar dat weet hij.
Dat ze drie kwartier te laat kwamen hielp ook niet (en nee: geen excuus).
Ik voelde me overvallen door de ganse familie.
B. met 1 kind had ik wel verwacht. B. met vrouw ook nog wel.
Maar de ganse familie en daarbij twee puberzonen met strakke smoelen – nee.
Dan de ondervraging.
Alsof ik een pension was dat dieren opsloot in een koekblik maar er wel 50 Euro per dag voor vroeg zodat ik genadeloos gegrild moest worden over welke service ik bereid was te bieden.
Geen enkel positief woord. Geen vriendelijke babbel.
Over mijn dieren. Over mijn tuin. Over mijn huis. Over mijn uitzicht.
De standaard-beleefdheidsdingen.
Of over mijn bereidheid een kleine maand te zorgen voor hun dieren.
“Bedankt voor je tijd”.
Yeah – right. Senks.
Lijkt me genoeg om je “gebruikt” te voelen. Gewoon ronduit klote (of “kut”, zo je wilt…).
Dat is toch inderdaad kut, als je niks positiefs terugkrijgt.
Behalve die boeken dan.
Maar die ervaar ik nu als een betaling die ik achteraf niet verdiend heb.
Goeie zij het pijnlijke leer voor de volgende keer: niet meer doen tenzij je absoluut niet twijfelt 🙁
Ah, een herkenbaar ‘kutgevoel’. Je verwacht op zijn minst dat mensen inderdaad ‘normaal’ doen. In ieder geval een beetje doen zoals jij ook bij iemand zou doen. Dus aardig en positief. Want jij bent diegene die iets voor hun zou kunnen doen (op de cavia’s passen). En jij zou wel iets zeggen over het huis van iemand anders. Helaas. Ik had gisteren precies hetzelfde. Een studiegenoot die van een klein studentenkamertje komt, komt bij mij langs om naar mijn camera’s te kijken en te proberen, voordat ze naar de winkel gaat om er eentje te kopen. Ik haal haar op van het station, doe veel moeite. Ze zegt niets. Niet eens ‘mooi huis’. Eerlijk gezegd had ik wel zoiets verwacht. Heel stom. Ik was blij dat ze weer weg was. Niet ‘bedankt voor het halen en wegbrengen’. Gewoon helemaal niets. De lunch die we samen zouden hebben? Nou nee, ze had al gegeten omdat de trein zoveel vertraging had. Wel goed voor mijn lijn, maar ik zou zelf even gebeld hebben dat ik iets ging eten, zodat de ander ook kan gaan eten. Allemaal kleine dingetjes. Maar ik verwacht van een ander blijkbaar dat ze ‘ongeveer’ zo doen zoals ik het zou doen. Een bedankje, iets aardigs zeggen en normaal communiceren. Zoals jij dat misschien ook verwachtte van B. Over het oppassen. Communicatie met de k van Kwalitatief Uiterst Teleurstellend.