Ik ben mijn winkelspullen aan het opruimen.
Ik heb wat pogingen gedaan om de restanten te verkopen maar dat werd niks dus toen dacht ik: weggooien.
Zodat ik veel hard plastic opslagdozen overhield.
Daar waren wel liefhebbers voor.
Waarna zich ook nog iemand meldde die wel iem kende die het niet breed had en die via rommelmarkten wat bijverdiende.
Zodat ik de afgelopen dagen veel bij elkaar heb gezet voor deze iem en ook veel van de plastic dozen weggaf.
Net is het opgehaald.
Een deel stond in de schuur en dat mocht ongezien mee.
*Liefst* ongezien want ik weet zeker dat bij het openen van de dozen ik dingen zou zien waarvan ik het zonde zou vinden ze weg te doen en ja, wat moet je er dán mee.
Want verkopen doe ik het toch niet meer en zelf ergens neer zetten ook niet.
Nu zit ik me een beetje zielig te voelen.
begrijpelijk dat je je nu een beetje zielig voelt. Maar misschien geeft de ruimte thuis te zijner tijd ook ruimte in je hoofd.
Dat was de bedoeling – nu denk ik: die dozen stonden toch niet echt in de weg?!
waarschijnlijk niet, maar het geeft vast ruimte in je hoofd. Alleen nu nog niet, dat heeft tijd nodig. Je hebt ingekocht met het idee de spullen te gaan verkopen en nu zijn ze weg zonder dat je ze verkocht hebt. Dat is naar.
Ik ken dat: kast opruimen = ruimte in je hoofd.
Maar eerlijk gezegd heb ik dat nooit zo ervaren.
Voor mij is kast opruimen: kast opruimen.
Intussen doe ik vrij probleemloos alle boeken weg maar dit was toch weer een nieuwe stap.
Alleen aan de magneetjes en nog wat dingetjes houd ik nog vast.