Ik heb Diddle overgedragen aan Inge.
Tijdens de autorit die niet (zoals de bedoeling) drie kwartier duurde maar het dubbele (door een bermbrand) heb ik veel met Diddle gepraat.
Over wat we allemaal hebben meegemaakt en dat hij nu een heel klef konijn gaat worden met kleffe Bugsy.
Toen Inge hem op het Knaagdierencentrum uit zijn huisje haalde presenteerde Diddle zichzelf als supersneu.
Érg mager werd hij gevonden en erg zielig. En nog ‘in shock’ ook.
In een handdoek werd hij gezet in zijn nieuwe mandje, en omdat-ie er zo schlemielerig uitzag werd hij nog ingepakt in een hoop hooi ook.
Ik heb hem “geluk” toegewenst en Inge heeft me beloofd daarvoor te zorgen.
Toen ik weer thuis kwam had R. me nog een paar foto’s gestuurd. Van Diddle nét voordat hij vertrok.
Dit is er 1 van. En Diddle is dus écht niet zo zielig als hij tegenover Inge deed.
Maar ja. Dat weet hij en dat weet R. en dat vermoedde ik.
Maar zolang het werkt zou ik het als ik Diddle was bij Inge gewoon even volhouden.
In de auto terug naar huis heb ik nog even om hem zitten huilen.
Raar konijn. Zo weinig leuks mee gedaan, ga ik ‘m verdomme toch missen.
’t Zit ‘m volgens mij in ”het zorgen voor” en meer nog ”zorgen om” dat beestje dat maakt dat ie een speciaal plekje bij je heeft, ik kan er niets aan doen maar zelfs bij mij en ken ken ‘m niet eens IRL!
Diddle lijkt een beetje op het konijn van Watershipdown en als ik hem zie hoor ik het lied.
Ik ben net nog even bij hem geweest. Hij zat heerlijk onder zijn kacheltje (speciale kuikenlamp zonder licht) en de thermometer gaf 20 graden aan. Zo zal hij het zeker niet koud krijgen.
De dames caaf zaten aan de andere kant van het hok in hun doos, en hij kan de nijnen zien die tegenover hem wonen. Dus hij zal zich vast niet alleen voelen.
Hij zat een beetje voor zich uit te staren, ben benieuwd waar hij aan dacht.
Hij was wel alert op alle geluiden.