Een paar weken geleden zou de dierenarts om 9 uur komen en die kwam niet en pas om half 11 durfde ik te bellen (ze hadden iets fout ingeboekt).
Vandaag om 1 uur zou de tuinman komen.
Om de afrastering met de buren te verbeteren zodat ondernemende kipjes niet meer in de buurtuin kunnen komen – wat ze dus ondanks het kortwieken toch hebben gedaan.
Om 1 uur: geen tuinman.
Ik denk: hij mailde ‘rond enen’ dus het zal elders zijn uitgelopen.
Dan wordt het twee uur en drie uur en pas om kwart over drie durft deze braverd te bellen.
Naar zijn woonhuis want ik heb het nummer van zijn mobiel niet.
Ik tref zijn vrouw en zeg aarzelend dat ik de tuinman om 1 uur had verwacht en of er misschien iets ergs is gebeurd.
Want na ‘hij is te laat’ en ‘waar blijft hij nou verdomme’ had ik het stadium ‘hij zal toch niet zijn verongelukt’ bereikt.
Maar hij was me gewoon vergeten.
Gewoon.
En was elders in huis iets aan het doen.
Ik maak met zijn bijzonder aardige vrouw een nieuwe afspraak.
Ze belooft dat hij morgen met zijn zoon tussen 12 en 1 zal langskomen.
“En voortaan wel meteen bellen, hè.”
Waarop ik ‘ja’ zeg en waarvan ik al weet dat ik dat niet ga doen.
Te braaf.
Is hij geweest?
Ja.