Sinds een aantal jaren slaat Sammie me.
Zomaar opeens in de nacht.
Op mijn gezicht en bij voorkeur op/bij een oog.
Er zit een ritme in.
Tussen de vier en zes maanden.
De aanpak is (volgens de dierenarts en zijn in dierengedrag doorgestudeerde assistente): twee weken buiten de slaapkamer sluiten.
Zodat tot de hersentjes van mijn rode kater doordringt dat *ik* de baas ben in die ruimte.
En ook verder mijn gezag laten gelden.
De eerste klap was de ergste klap.
Blauw oog dat na tien dagen nog steeds alle kleuren van de regenboog toonde. Bloed all over the place.
Latere klappen waren soms kort ‘au!’ maar ook een keer alle pootjes met nageltjes uitgeslagen in mijn achterhoofd.
Vannacht was het een korte klap net onder de linker wenkbrauw.
Mini wondje. Amper bloed.
Waarna ik het monster van het bed mepte en het monster even hard terugkwam en me nog een keer sloeg.
Maar nu op mijn lijf onder het dekbed.
Dat wordt dus weer buitensluiten.
Ik ga na wanneer de laatste keer was.
Geen vier maanden geleden maar 6 weken geleden.
Ik denk dat het mijn schuld is.
Ik heb de kleine man de laatste tijd te zeer vertroeteld.
Hij interpreteert dat niet als “wat is ze lief!” maar als “wat een watje, ik ben dus de baas”.
Lieve reageerders: ik weet dat dit niet leuk is.
Ik weet ook dat het gevaarlijk is.
Niet alleen bij de grove halen. Ook zo’n klein krasje twee centimeter lager had me mijn oog kunnen kosten.
Maar ik maak ‘m niet af.
En over twee weken laat ik ‘m ook weer toe tot de slaapkamer.
Met Guus. Die niet zal begrijpen waarom ik hem vannacht buitensluit. Hij heeft immers niets gedaan.
Guus alleen toelaten is geen optie.
Dat deed ik ooit maar Sammie weet niet waarom de deur dan niet voor Guus maar wel voor hem gesloten blijft.
Over twee weken zal ik strenger zijn.
Rechtlijniger.
Nooit meer verwennen.
Niets toeschuiven, niets aanreiken.
Het is mijn verantwoordelijkheid.
ach arme, het lijkt net zo moeilijk als met kinderen . . . . . ik kon het ‘anderen’ ook altijd precies vertellen hoe ze ‘het’ moesten doen maar je eigen . . . . . en Sammie is de jouwe, dat snap ik, dus ik heb gewoon met je te doen al is het niet heel veel want nu je geen rugpijn meer hebt kan je dit vast wel aan . . . . . en je zegt immers dat je weet wat je te doen staat dus ik zal je niet zeggen dat je Sam een flinke nog hardere rotmep moet geven, vast harder dan je al deed, met excuus verblijf ik katachtend 🙂
Het is gewoon ellendig dat hij dit iedere keer weer doet en wie nu de schuldige is maakt niet uit, het is gewoon niet leuk.
Wat Sammie anders maakt dan de Dog Whisperer (waarmee veel mensen aan komen zetten) is dat die zegt: laat eens zien wat het foute gedrag is, trigger het.
En dan doet hij tssk en knipt met z’n vingers.
Wat Sammie triggert weet ik niet, het is in elk geval niet op te wekken.
En tssk en vingerknippen lijken me ook niet de oplossing.