Wéér…

Vannacht, ik ben in diepe slaap en Loki springt op bed.
Gezellig. Hij loopt naar mijn hoofd (doet hij vaker, eerst daar even kneden en dan tegen mijn buik in slaap vallen).

Dit keer kneedt hij niet – hij speelt. Wild.
Met iets dat piept. Holy shit!

Ik zoek het koord dat ergens boven mijn hoofd hangt en doe het licht aan.
Loki springt met het speeltje van het bed, dat – uiteraard – het zoveelste lieve kleine muisje is.
‘Laat het niet ontsnappen en zoek raken’ denk ik.

Ik doe het licht weer uit en hoor een smakelijk knagen.
Vanochtend: niet eens een staartje om op te ruimen.
Speeltje is letterlijk met huid en haar helemaal opgegeten.