Nu ongeveer – geef of neem een (paar) uur – zou ik zijn ingecheckt in mijn hotel in Henderson, NV.
Gevlogen van Amsterdam naar Vegas.
En dan morgen rijden naar Pioneertown.
Naar mijn cabin met het hondje Rosie dat mij (en elke andere gast) altijd enthouiast tegemoet komt hollen en later op mijn vloer komt liggen maffen.
Een vriendelijke wuif en een `welcome!’ van Sachi (als altijd bezig met haar schildpadden).
Een warmer welcome van haar man Dave (meer een people person) met een hug.
Mm.
Dat laatste nu missch toch niet.
Ik mis mijn reizen.
Niet zoals de kids van 18 hun feestjes missen.
Maar omdat mij een gevoel van eindigheid bekruipt.
Lang dacht ik: mijn mei-reis gaat vooral naar Californië en in de herfst ga ik (ook) naar Arizona en New Mexico en soms Utah.
Zo doe ik het al jaren en zo blijf ik het ook doen.
Nu denk ik: hoe lang nog.
En als dit echt nog jaren duurt, waaraan ga ik dan weer iets moois ontlenen.
Want lezen en puzzelen en Netflix – best leuk.
Maar om dat nou te doen met het idee dat het nog vele jaren de invulling van mijn dagen zal zijn?
Zonder mijn dieren was ik echt helemaal niks.
Geef een reactie