Toen Loki hier kwam, was hij ontzettend lief.
Knuffelen, spinnen.
Wou ik hem optillen – wat niet meevalt met zijn gewicht – dan liet hij zich braaf over mijn schouder draperen.
Om eten zeuren? deed hij niet.
Loki is hier nu zes maanden.
Loki is nog steeds aanhalig en lief.
Maar wanneer hij geen zin heeft in knuffen geeft hij me een zacht tikje.
Of hij bijt.
Ook: zachtjes.
Verder zeurt hij om eten.
Niet hinderlijk (vind ik, die wat gewend is met mijn vorige katten).
Maar rond mijn benen draaien en veelbetekenend aankijken… dat zit nu in zijn repertoire.
Het besef is doorgedrongen: dit is (eindelijk) zijn forever home.
En ik ben zijn toegewijde slaaf.
Ons mooiste moment is overigens ’s ochtends vroeg.
Dan komt Loki op bed en terwijl ik op mijn buik lig na te slapen legt hij zijn lieve hoofdje op mijn schouder, sluit de mooie oogjes en zet zachtjes de spinmachine aan.
Niks zeuren: opstaan! voeren!
Maar samen genieten van dat we er allebei *zijn* en dat we sámen zijn.
Geef een reactie