Mensenschuwe sociaal niet-vaardige ik raakt gisteravond in gesprek met een man die me aardig lijkt.
Via mail.
Babbel babbel en klets en hé, vind jij dát – ik vind dít.
Keuvel etc.
Waarna ik mezelf verras door ‘zullen we een keer naar een voorstelling gaan’ te mailen.
En amper heb ik op Send geklikt of ik denk omygotwatdeediknu.
Maar tegelijk: misschien is dit goed voor me.
Een stap uit mijn kokon van afschermen van de buitenwereld en al die enge mensen die mogelijk best aardig zijn maar wat ik niet durf te ontdekken.
Het antwoord laat tien minuten op zich wachten.
Dan: “Sorry maar ik houd werk en privé streng gescheiden”.
Wat, voegt hij eraan toe “niet persoonlijk is bedoeld”.
Ok.
Ook sorry.
En dit dus na twee uur in zijn baas z’n tijd zitten mailen.
In het kader van dat ‘gescheiden houden’.
Rot-ervaring. Wat een lul.
Ja – kweenie.
Denk dan altijd dat het toch aan mij ligt.
Signalen verkeerd geïnterpreteerd.
Terwijl ik dus écht alleen maar dacht: misschien leuk om “iets samen te gaan doen”.
Wat voor mij al een Onderneming met een O is.
Ik bedoel: ik had het niet op z’n eer voorzien.
’t Ligt natuurlijk niet aan jou. Shame on this man, vooral dat hij zuivere intenties bezwaddert met clichés van de riggel. Bah. Keep going.
🙁 de nadelen van het internet dus. misschien was het wel een absolute eikel. niks aan gemist dan. maar het gevoel is wel herkenbaar.
Het zegt meer over hem, dan over jou. Waarschijnlijk twijfelt hij ook en kiest hij voor de makkelijke weg op deze manier. Tja, het blijven mannen….
Misschien was hij net zo mensenschuwig als jij?
Ha, Hippo – dat zou wat zijn!
Eindelijk iemand zó erg op mijn golflengte dat-ie ook bang is voor mij …