Vuurwerk

Al om een uur of negen vallen er echte vuurpijlen ergens in of net naast de tuin.
Ik ben blij dat ik het kattenluikje al heb gedicht met een stuk stevig karton.
Helaas weet Guus daardoor later te ontsnappen.
Wanneer hij weer terug is, nat en bang, plak ik er dikke stroken plakband op.
Guus zet ik op het aanrecht dicht tegen me aan, ik aai, praat bemoedigend en tel op de magnetronklok de laatste twintig minuten af.

Dan moeten mensen een minuut hun dierbaren ‘gelukkig nieuwjaar!’ wensen waarna een vuurwerk losbarst zoals ik hier nooit eerder heb meegemaakt.
Knallen, lichten, gillen, geluid van mitrailleurs.
Guus heeft zich aan mijn vriendelijk geaai ontworsteld, heeft de afzuigkap beklommen en zit verstopt in een balk boven de keuken.
Sammie kan ik helemaal niet meer vinden.

De ervaring leert dat het nu snel zal stoppen.
Dan moet ik het luikje weer vrijmaken. Zodat de mannen zich later deze nacht kunnen vertreden.
En net wanneer ik denk: zou het al zover zijn… knal! Hard. Alsof er een kanon is afgeschoten richting mijn huis en tuin.
Wat moeten mijn konijntjes en caafjes en kippen bang zijn.
En alle andere dieren ook.