Vroeg

Gisteravond houd ik het dankzij Bill en Hillary en Lady G vol tot half elf.
Dan slapen.
Om anderhalf uur later om exact middernacht ruw te worden gewekt door een geluid dat ik niet kan plaatsen.
Getingel? Gerinkel? Een muziekje?
En: waar *ben* ik? Welk motel is dit? Heb ik 1 kamer, 2 kamers, wáár komt dat geluid vandaan?
Ik ren uit bed richting geluid dat blijkt te komen uit mijn werkkamer (aha! ik ben thuis).
Het is de telefoon.
Ik neem op: “hallo” niets en leg neer.
Het geluid gaat door: de telefoon in de slaapkamer. Weer “hallo” weer niets weer neergelegd.
Gelukkig doet de telefoon in de woonkamer beneden niet mee.

Dit is het signaal voor de katten om naar boven te komen.
Guus installeert zich bescheiden aan het voeteneind. Sammie wil op mijn gezicht liggen. Tegen mijn gezicht. Op mijn hand. Onder mijn kin.
Hevig spinnend. En wanneer na een minuut of tien het spinnen stopt en ik probeer weg te suffen veert hij op, draait een rondje en vindt een nét ander plekje waarna het installeren, spinnen, wegzakken en weer opveren opnieuw begint.

Dit gaat door tot tien voor vier wanneer hij even buiten gaan plassen.
Twintig minuten later: daar is hij weer op mijn gezicht.
Dan kotsgeluiden en de lieverd springt van het bed af (dit had dus véél erger gekund) en kotst er net naast.
Terug op bed, terug op mijn gezicht, installeren, spinnen etc.

Ik geef het op en sta op.
Om 20 over vier.
Hopelijk is Sammie vannacht een beetje gewend aan het idee dat ik terug ben.