Voelen

Eebje ligt ‘s nachts altijd op bed. Tegen mijn hoofd. Bij voorkeur half er óp.
Sammie ligt een deel van de nacht op bed. Tot ik een keer ongelukkig beweeg, dan springt hij met een grote verontwaardigde sprong weg en gaat op mijn bureaustoel liggen.
Guus ligt boven op het overloopje (als hij niet even buiten een muis aan het halen is).

Vannacht wijkt Sammie, die de laatste dagen overdag ook steeds vaker even komt schootzitten, niet van mijn zijde. Per ongeluk aangeduwd – geen punt. Hand op zijn lijfje leidt niet tot een grauw en een krab maar tot hard gespin.

Wanneer ik om drie uur wakker word zie ik op 20 centimeter van mijn hoofd Guus. Om kwart voor zes ligt die er nog steeds. (De muis waar ik in de keuken op trap wat leidt tot brekende botjes – gatver – is blijkbaar vóór die tijd gevangen)

Laatst was er een onderzoek dat mensen dachten dat hun huisdier ze begreep.
Ik denk dat niet. Maar ik denk wel dat in elk geval twéé van mijn katten voelen dat er iets helemaal mis dreigt te gaan.
Tot Eebje dringt het mogelijk door wanneer morgen niet ik maar R. hier binnenstapt.