Ter gelegenheid van de (her)opening van mijn Winkel kreeg ik een plateau vol viooltjes.
Ze in de tuin planten was geen optie omdat mijn leuke kipjes vers uitgespit en aangedrukt zand zien als een uitnodiging er kranig met de pootjes doorheen te woelen.
Vorige week zette ik zelf een aantal plantjes in een bakje naast de schuurdeur (ooit daar gehangen voor het zelf zaaien van keukenkruiden).
Gisteren plantte mijn werkster de andere plantjes.
Deels in het ándere bakje aan de schuur.
In mijn tuin staan nog wat lege potten uit de tijd dat ik er lol in had daarin te planten en die dan leuk gegroepeerd vlakbij het huis te zetten.
Mijn werkster had een ander ontwerp in haar hoofd waaraan ik eerst moest wennen maar waarvan ik nu zeg: het heeft ook wel wat.
Twee in het perkje achter het terras waar over een paar maanden de munt moet opkomen.
En de laatste bij de ren in de achtertuin.
“Bij het terras”: om helemaal jaloers en warm van te worden. Paradijs op aarde. En een poosje op die biels mogen zitten zou m’n psychische gezondheid waarschijnlijk meer opkrikken dan welke ater, oog, peut, of wat dies meer zij dan ook….