Een paar weken geleden liet Sammie een lapjeskat die naar de caafjes loerde alle hoeken van de tuin zien waarna die kat voorgoed verdween. Tot een paar dagen geleden (dit is een oud verhaal dat nog verteld moet worden).
Ik zie vanachter mijn bureau dat de kat terug is. En de manier waarop ze naar de caven loert lijkt me niet helemaal fris.
Dús neem ik Sammie onder de arm en breng die naar de schurk toe. Ze kijken elkaar diep in de ogen – niets. O ja – tóch iets: Sammie gaat demonstratief zitten pissen. Zó.
Ik doe wat halfslachtige pogingen de kat te verwijderen, zet weer eens bij de schutting, elders in de tuin – ik ben bang dat het niet helpt, maar wat moet ik dán? Het dier op straat zetten met risico dat die niet gewend is vanaf de straat het eigen huis te vinden? Misschien wel wordt aangereden?
Na een kwartier de kat heen en weer slepen (was het maar niet zo’n schatje dat het zich braaf liet gebeuren, dan was het daadkrachtig optreden veel makkelijker!) denk ik: op hoop van zegen. En ga weer naar boven – van waaruit ik tien minuten later Guus naast de boom rechts in de achtertuin zie zitten. Hij tuurt naar boven.
Waar kijkt Guus naar, vraag ik me af. Zie ik dat goed?
Even inzoemen
Daar zit de kat wel een kwartier te zitten tot Guus besluit weer op te stappen. Je ziet hem denken: ziezo.
En als je je afvraagt hoe het met Lapje verder ging, dan kan ik zeggen dat ik vernomen heb dat hij binnen een kwartier vertrokken is en dus zelfstandig uit de boom naar beneden is gekomen.
Ik zit het verhaal te lezen en de foto’s te kijken en ik zie ineens die disclaimer links staan: ‘herken je jezelf op een van de foto’s…’ 🙂
Wel fijn om nog even te lezen dat Lapje weer goed op de grond is gekomen. Die zat echt hoog in de boom!
een echte overwinnaarsblik van Guus! 🙂