R. had om tien voor twee de afspraak bij de dierenarts en was tien over twee alweer terug.
Hoewel ik wist hoe het zou aflopen keek ik toch onwillekeurig in het mandje: leeg.
De dierenarts was heel aardig geweest, vertelde R.
Toen hij hém had gezien had dierenarts Martin iets gezegd als “ze kon er zeker niet meer tegen”.
Tot dat moment was ik ellendig maar betrekkelijk stoer maar nu moest ik huilen.
Even maar natuurlijk aangezien ik slechte ervaringen heb met aan tranen toegeven.
Dat lucht in mijn geval niet op maar versterkt alleen het gevoel van verdriet.
Ik dacht: nu moet ik hier een foto van het caafje plaatsen en iets over haar vertellen.
Het gebruikelijke IM.
Het lukt niet.
Neem dus maar van me aan dat het een lief caafje was.
Hè, wat naar weer.
Ik hoop dat je gauw weer een leuk konijnenmaatje voor Snuf vindt. Voor de cavia’s geldt natuurlijk al dat ze met een grote groep bij elkaar zitten. Maar toch is ook daar één minder weer heel vervelend. Waarschijnlijk meer voor jou dan voor de cavia’s, maar toch.
Sterkte dus.
Dat zijn ál je caafjes toch? En ze hebben het goed bij je. Dat er desondanks diertjes doodgaan is helaas niet te voorkomen. Sterkte!
@ Hansje: natuurlijk zijn alle caafjes lief.
Wat ik bedoelde was dat ik elk caafje een eigen verhaaltje gun met wat haar speciaal maakte, bijzonder.
Meer dan ‘ze zijn allemaal lief toch’.
Zoals mensen die dood gaan ook worden herdacht met meer dan ‘nou, die deugde wel zo’n beetje’.
@Jeanne: Ik snap het. En misschien komt dat verhaaltje morgen of over morgen vanzelf naar boven borrelen. Nu is het vooral nog erg verdrietig, het moet eerst bezinken.
…….
Ik denk aan je.