Soms denk ik na over het leven.
Niet te vaak, want ik word er zelden vrolijk(er) van.
Nu dus wel.
En dan mn over hoe om te gaan met andere mensen.
Ik probeer dat op een aardige manier te doen.
Vriendelijk. Positief.
Als ik kritiek heb (voel) slik ik die zoveel mogelijk in omdat ik anderen niet wil kwetsen én (niet onbelangrijk) omdat ik als de dood ben voor confrontaties.
Krijg ik toch ‘confrontatie’ over me heen dan schrik ik me wezenloos en bind in.
Ook als ik vind dat ik gelijk heb.
Ik zou willen dat anderen tegenover mij zo waren als ik ben tegenover anderen.
Een soort ‘wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.
Of ‘wie goed doet, goed ontmoet’.
Of gewoon: karma.
Of nóg gewoner: simpele beleefdheid.
Helaas is het leven niet zo simpel of missch moet ik zeggen: zijn andere mensen niet zo simpel.
Ik vraag me wel eens af hoe anderen dat doen.
Zijn die ook zo bang voor mot?
Duiken ze net als ik plat op de buik wanneer een agressief tetterend persoon op ze afkomt?
Ik vraag het jullie, loglezertjes, omdat ik niet weet wie het ánders te vragen.
Ik kan toch moeilijk met een enquête-formulier de (dorps)straat op.
Nou Jeanne, daar vraag je nogal wat! Wat gij niet wil etc. is zo’n beetje mijn lijfspreuk, voor mot ben ik ontzettend bang en lig meteen op mijn rug, ik wil erg graag aardig gevonden worden, maar… de keerzijde van de medaille is dat vroeg of laat de ingeslikte ergernis er toch uit moet, en (in mijn geval) gebeurt dat dan op een niet zo heel vriendelijke manier. Ik denk dat het beter is de confrontatie meteen aan te gaan, maar dat is iets dat je als niet zo assertief persoon (zacht uitgedrukt) maar niet zo een-twee doet. En alle weerwoorden die ik had kunnen gebruiken duiken pas op als ik niet kan slapen en mijn leven overpeins. Laf?
Niet laf – meer herkenning!
Dieren zijn heel direct, geven duidelijk aan wat ze wel of niet willen, daarom heb ik ook meer contact met ze dan met mensen.