De telefoon gaat en een meisje zegt “Met .. van Dierenkliniek Oudorp.”
Otje dood, denk ik.
Maar nee, ze wou me ‘gewoon’ even vertellen hoe het met Otje gaat.
Otje zit nl bij haar thuis in een grote bench.
Bij de verwarming.
Ze ligt ontspannen.
Ze keutelt normaal (ietsje zacht, maar dat kan door het klisma komen) maar ze eet nog steeds niet uit zichzelf.
Op dat ene na (niet-eten) gaat het eigenlijk wel goed.
Hoe nu verder?
Daar belt zij morgen over naar de dierenkliniek en dan belt ze mij weer (zelf werkt ze di-wo-do).
Dat bellen kan vroeg in de ochtend zijn maar ook laat in de ochtend.
Ik mag haar ook bellen.
Ik noteer haar nummer en zeg dat ik het niet ga doen, omdat ik het zo onbescheiden vind.
Maar het mag best, zegt ze.
Wat fijn!! Dus Otje blijkt helemaal niet in een akelig hok zonder liefde te zitten. Ik smelt van dit verhaal! Ik hoop zo dat Otje gauw weer zin heeft om te eten.
Gewoon doen Jeanne, je gaat anders zitten stressen… Bel nou maar gewoon morgen.
Het klinkt in elk geval of Otje een goeie plek heeft.
Wat ontzettend aardig, dit is iemand die hart voor dieren heeft en ook begrijpt hoeveel zorgen je je kunt maken als je van dat dier houdt.
Ik heb bedacht dat ik de ochtend afwacht.
Zij zal deze ochtend de dierenarts bellen. Wanneer ze die nog niet heeft gesproken kan ze me toch nog niet veel vertellen.