Ik was met R. naar de opera Daphne.
Een merkwaardige ervaring, die opera.
Niet goed, maar hij had z’n momenten (mm – ‘opera’ zou best vrouwelijk kunnen zijn bedenk ik nu).
Het einde was net zo erg als de recensies zeiden: totally out of the blue projecties van foto’s van nazi’s eindigend met een foto van de componist van de opera Richard Strauss.
Een Boodschap kortom. Smakeloos.
En los van wat ik er politiek bozig van zou kunnen zeggen: het deed afbreuk aan wat er wél aan goeds zat in de uitvoering zoals mooi zingen (soms) en mooie muziek (ook soms).
Daarvoor aten we Tapas en bespraken het verschijnsel vrienden-van-vroeger.
Hoe je die soms terugvindt (lang leve internet) en dat het -voor ons- nooit goed uitpakte.
Omdat mensen veranderen. Omdat wat je vroeger aantrok je nu tegenstaat (en vice versa).
Omdat je perceptie van wat je vroeger samen hád heel anders was.
Ik had een leuke avond.
Ht is altijd fijn om een leuke avond te hebben 🙂
Ja, Richard Strauss krijgt nog steeds kritiek over zich heen over zijn vermeende sympathie voor het nazi-regime. Maar wel een beetje idioot om die kritiek op deze manier te uitten. Ik ben overigens helemaal verknocht aan de muziek van RS, vooral Metamorphosen vind ik prachtig. Heb nog geprobeerd om dat muziekstuk op de speellijst van de radio-4-daagse te krijgen, maar dat is helaas niet gelukt…
@ Eric: Der Rosenkavalier vind ik van een uitzonderlijke schoonheid.