Het leven is mooi.
Het leven zuigt.
Twee statements en je kunt er ja en nee van vinden.
Sommige (steeds meer) mensen verbinden aan zo´n statement het dwingende woordje TOCH?
Dit is een mooi schilderij, TOCH?
Over dat ongemak valt best heen te stappen, TOCH?
En als aangesprokene is je volstrekt duidelijk dat het enig juiste antwoord ´eh..ja..tuurlijk´ is.
Ja-toch-niet-dan!
Toch?!
Ik hou niet zo van ´toch´ in spraak-mail-gebruik.
Ik ervaar het als tegen de muur gedrukt en ´nou, waag het eens om het tegendeel te beweren´.
Stoorde dat je altijd al,of is dat na de VOC begonnen?
Altijd.
is het dwingend? Ik zie het altijd als onzekerheid. Aan één kant denken dat je gelijk hebt, maar er toch aan twijfelen. (jij hebt een linksys, toch??? – jaja ik gebruik het ook zag ik, sorry 😉 )
Maar misschien kan het in sommige gevallen dwingend overkomen, als de toon ook zodanig is dat je merkt dat je de ander ‘pijn’ doet als je het tegendeel vindt (sorry, maar ik vind het schilderij eigenlijk spuuglelijk) en je de ander dus toch maar gelijk geeft.
ik ken zo`n logger, steeds toch? Bleh.
‘Toch?’ stoort mij niet zo, maar ‘ja?’, daar word ik kriebelig van. Het heeft het fwingende van een gelijkhebber in de kroeg. Rita Verdonk schiet ook in die modus, als haar onwelgevallige vragen worden gesteld.