Omdat ik hoop dat Cecilia niet schimmel heeft maar bv in de rui is (wat opmerkelijk zou zijn hartje winter) zet ik die het eerst op de dierenartsonderzoektafel.
Cecilia is een dikharige cavia. Vanmiddag dacht ik: ergens dwars over haar heerlijke lijfje lijkt de vacht iets dunner. Mee dus.
Dierenarts Theo wart in de vacht van Cecilia, mm , inderdaad iets dunner. Dan, aan de zijkant op haar rechterschouder: een cyste. Die is opengegaan. En die moet worden geopereerd. Maar niet per se nu.
Verder zit er een mooie korst op dus Cecilia mag weer terug bij haar vriendinnen (waar ze zich na twee minuten gedraagt alsof ze niet bijna vijf uur is weggeweest).
Over een paar weken afspraak maken voor de operatie en dan daarna tien dagen naar Roelof voor een antibiotica-kuur.
Kopan heeft schimmel. Het blijkt niet 100% uit de proef met de lamp maar wel voldoende vindt dokter Theo en ik denk ook: zal wel.
Dus moet hij nu om te beginnen 6 weken behandeld met een spul dat dagelijks in het bekje moet worden gespoten. Wat ik niet kan (het was al een worstelpartij om een na nu vijf uur psychisch gesloopte cavia uit het vervoerkooitje in de permanente kooi te krijgen).
Toen R. en ik het er vanochtend en gisteren over hadden leek ons ‘inslapen’ een reële optie.
Omdat twee maanden ( of langer) in isolatie in een kooi zitten voor een caaf zo totale ellende is dat je je kunt afvragen of hij daarvoor zou kiezen áls hij kon kiezen.
(voor de behandelende mens is het ook geen fun)
Maar met dat lieve stoere beertje op de behandeltafel, dat 1,7 kilo pure pees en kracht en lekker glanzend velletje aarzel ik niet eens.
Wel denk ik nu: ik moet zoeken naar iemand anders dan R. die – tegen geld – dit op zich wil nemen.
Zodat de behandeling direct kan beginnen. En R. 1x niet zo’n langdurige patiënt heeft maar alleen de van major surgery herstellende Cecilia (“you’re breaking my heart”).
Nu hier op tafel om samen kerst te vieren: de kooi met Kopan
en een heel bang mannetje roerloos in een hoek
Gelukkig laat je Kopan niet inslapen.
Ik ben ‘van de honden en katten’, maar wat is er zo moeilijk aan een caaf medicijnen toedienen? Met wat listigheid moet dat toch te doen zijn?
Kan ie lekker bij je thuis blijven, in isolatie weliswaar, maar toch.
Gelukkig allebei behandelbaar, dus. Veel succes met het vinden van tijdelijk onderdak voor Kopan!
@ Brimstone: ik heb weinig kracht in mijn handen (had/heb RSI).
Ik kan het bonkje spier dat een onwillige caaf is niet onder controle krijgen om het met een spuitje spul in het bekje te spuiten.
‘Listigheid’? Ik zou niet weten hóe.
Jij wel?
Graag een advies dan.
En hij is niet ‘lekker thuis’.
‘Thuis’ is voor hem buiten in de ren met de andere caven.
Niet in een kooi op tafel bij iemand die hij niet verder kent dan degene die de maaltijden aanreikt.
Hé wat een ellende zeg, ik hoop dat het gaat lukken om hulp te vinden voor Koban…ben blij dat ze beide behandelbaar zijn maar het is wel weer een hele schrik…sterkte Jeanne
Wat ik al aangaf, ik ben ‘van de honden en de katten’ en met die heb ik in de loop van de jaren allerlei trucs ontwikkeld om medicijnen toe te dienen. Met caven heb ik geen ervaring, dus een handige tip, helaas.
De duimen blijven draaien hier. Sterkte.