L. mailt me: kan ik begin van de avond Tashi uitlaten.
Nou en of ik kan!
Dus draai ik na R1J met Rik van de Westelaken (kunnen ze die niet houden en Jeroen de Jager op dood spoor zetten) L.’s deur open en heel erg zoet zit in haar bench: Tashi.
Ze is blij me te zien, erg blij en uit dat door hard tegen me op te springen en me hard te bijten en ik heb de indruk dat de pup van een week geleden een soort Cujo is geworden.
We gaan naar buiten en lopen rond en zij blijft hoog tegen me op springen en ik zeg ‘nee’ en ‘niet doen’ en ik zeg het zelfs hárd maar niks helpt.
Ik haal de bal en ze speelt even met de bal maar al snel niet.
Ik ga op het gras zitten net als een paar weken geleden. Toen kwam ze zoet aan mijn voeten liggen. Nu loopt ze weg en béng! bespringt me speels van achteren en dan weer van voren en ik weet niet hoe snel ik weer moet opstaan.
Nog wat wandelen (over het grasveld). En ik maak foto’s.
= mijn buffer tussen mezelf en de wereld.
Ik doe ook nog een keer het spel met de bal. Maar telkens weer gaat Tashi over de grens.
En ik weet dat het mijn eigen schuld is. Ik had haar vanaf het begin moeten mee-opvoeden.
Maar hoe kan ze nu ook nog in zo korte tijd zo groot zijn geworden?
Tashi terug krijgen in haar bench is gelukkig wél heel eenvoudig.
Maar met een zware steen in de maag loop ik terug naar huis.
(foto’s volgen want fotogeniek dat dat beest is – tjee….)
Geef een reactie