Ik mag met L. en Tashi wandelen.
En was Tashi toen ik haar het laatst zag nog een energieke pup, nu is ze een bundel spieren die alle kanten tegelijk op wil omdat er hier, daar en ook dáár een wereld is die ze wil, nee móet ontdekken. Nú. En nog liever: gisteren al.
L. tracht haar daarvan te weerhouden wat het makkelijkst lukt op het stuk Middenweg waar Tashi los mag. Daar legt ze de afstand met gemak 3x af, heen en weer en weer terug schietend, maar ze houdt L. goed in de gaten en komt steeds terugrennen. Dan holt ze bij voorkeur tussen ons door. Wat vast iets betekent.
We komen andere honden tegen. Die naar Tashi blaffen (wat ze best eng vindt).
We komen schapen tegen. Die *niet* naar Tashi blaffen zodat zij naar de schapen blaft die dan collectief gaan hollen. Geestig vindt Tashi dat. En het is dat er een brede sloot tussen de weg en het weiland ligt en dat ze de pest heeft aan water, anders waren de schapen nu opgedreven tot Alkmaar of misschien wel tot Heiloo.
Onderweg probeer ik foto’s te maken van Tashi maar zij is te beweeglijk en het weer is te donker dus dat wordt niets.
Dan, bij het afscheid: kijk haar eens zoet zitten.
Klik! Dank je L., dank je Tashi.
En nee, ze houdt niet meer van mij.
Zo gaat dat als je puberende hond bent.
Opgroeiende honden zijn zo leuk, ze is echt gegroeid en ze heeft echt een heel leuk koppie 🙂
venijnig koppie heeft ze gekregen nu 🙂 enne ben jij er al een beetje overheen dat ze niet meer van je houdt?
@ mariette: het is een andere hond dan de hond die ook op mij verliefd was.
Ze is nog steeds prachtig en spannend en ik zou ontzettend veel van haar kunnen houden – maar net zoals bij mannen die uitstralen dat ze dat niet ’terug’ gaan doen voel ik nu zelf ook die reserve.
Wel wil ik dolgraag in haar leven zijn. Haar mee-beleven.
Maar over liefde heb ik geen enkele illusie.
In elk geval: de foto van de hollende schapen is prachtig. Ik vind schapen toch al zo Noord-Hollands…