Eergisteren valt het licht erg mooi op de polder achter mijn huis.
Dus grijp ik de camera en maak een foto.
Wanneer ik even niet focus op ver weg, valt mijn oog op de vogel rechts onder op het plaatje.
Een sperwer.
Ik weet dat hij in mijn tuin (en naburige tuinen) woont.
Regelmatig slaat hij hier een Turkse tortel.
Eerder de afgelopen week had hij toen de avond viel opeens een spreeuw te pakken die links boven mijn werkkamer onder een dakpan woont.
IJselijk gekrijs!
Waarop ik reageer door het raam direct onder dat nest te openen en ermee te klepperen.
Wég sperwer.
De volgende dag hoor ik de spreeuw weer op zijn vaste tijd op zijn vaste plek naar bed gaan dus blijkbaar was ik op tijd.
De sperwer die eergisteren op de rand van de konijnenren zat, zat daar een uur.
Pas toen ik de konijnen ging voeren omdat het écht bijna donker was, vloog hij weg.
Dús had ik volop tijd om hem te fotograferen (het was volgens mij de man, die is wat kleiner).
Ik doe mijn best maar het wordt niks.
Echt helemaal nada niks!
Ik had hem eens, een paar jaar geleden, wél goed voor de lens.
Terwijl zij (dat was de dame) direct achter mijn huis een tortelduif zat op te peuzelen.
We keken elkaar aan, ik zag dat de duif al het loodje had gelegd en dacht ‘foto maken is leuk maar waarom nu wegjagen? sperwer moet ook eten’.
Mannetjes sperwer jagen trouwens op de kleinere vogels: mussen, merels en idd spreeuwen.
Maar goed. Vooruit.
Beter dan dit werd het niet.
Nou, ik vind het wel wat en het verhaal erbij ook.
Ongeveer een maand geleden liep ik met een etensbak naar de konijnenren in de achtertuin toen de sperwer met in de klauwen een krijsende tortelduif net voor mijn gezicht voorbij vloog.
Echt rakelings. Overal veertjes en samen verdwenen richting twee tuinen verder.
Een sperwer haalt het kwa schattigheid natuurlijk niet bij een meesje of een vink.
Ik ben ook niet echt dol op hem.
Ik heb wel ‘respect’.
En verder heeft hij zoals ik al schreef natuurlijk ook gewoon hónger.