Whitney Houston zag ik nooit in het echt, Amy Winehouse ook niet.
Wel zag ik Marlene Dietrich.
Ik was begin twintig en zij begin zeventig.
Ze was in die tijd behoorlijk aan de drank en dat kon je zien maar alleen als je het wilde zien (wat ik niet wilde).
Ik vond haar prachtig en verleidelijk en simply the best.
Daarna ging ik gehuld in een -ook al- verleidelijk outfit van een lange rol en hoge hakken en een bloot topje met twee mannen naar de dancing van het COC.
Waar ik danste met vrouwen die me door hadden als ‘niet lesbisch’ maar er wel een beetje mee flirtend dus wat deed ik daar.
Het was deze show (stukje ervan gevonden op YouTube).
Eerste minuut overslaan. En denken dat als ze nu leefde ze bont ook verderfelijk had gevonden.
Hopelijk.
Geef een reactie