Spijt

Ik heb de Volkskrant opgezegd.
Omdat ik hem een aantal dagen per week niet las.
En ik dacht: dat scheelt weer geld.

Ik zegde op een onhandig moment op en moest toen nog een kwartaal extra betalen (en de krant krijgen).
Die op 3 mei zou stoppen.
Dus vroeg ik mijn huisoppassers of zij het leuk zouden vinden om vier weken de Volkskrant in de bus te vinden.
Dat zouden ze inderdaad.

Waarop ik de krant vier weken on hold zette zodat zij die konden lezen.
Ik, dacht ik, was hem immers toch liever kwijt dan rijk.

Wat heb ik me vergist!
Tegen beter weten in kijk ik elke dag wanneer ik opsta of hij op de deurmat ligt.
Ik lees wel artikelen online, maar dat is niet hetzelfde.

Ik zoek op wanneer hij weer zal worden bezorgd: dat is a.s. zaterdag.
Hoera!
Ik ben bijna zover dat ik de krant bel om te zeggen dat ik me heb vergist – ik wil abonnee blijven!
Dan denk ik weer aan het geld (ruim € 100 voor een kwartaal) en spreek ik mezelf toe dat ik verstandig moet zijn.
Eerst maar eens op vakantie en dan na terugkomst uitproberen of ik de krant écht nog steeds mis.