Sorry

Voeger ging ik met enige regelmaat op bezoek bij oma.
Dwz: eens in de drie maanden plus op Hoogtij Dagen.
Het was ook een heel gedoe.
Zeker toen ik nog geen auto had en ik met openbaar vervoer moest.
Helemaal van Amsterdam naar het bejaardenhuis in Eindhoven.

Eén ding is me mn bijgebleven.
Dat ik daar zat, en dat oma zei: “De dagen vallen zo lang, Sjan.”
Ik snápte dat toen niet.
Nou ja, ik begreep wel wat ze bedoelde maar ik had zelf een druk leven met mijn studie en mijn werk en mijn toen nog veel sociale contacten en relaties en wat al niet.

Nu vallen de dagen mij ook lang.
Ik vul ze zoals ik ze al jaren vul: lezen, radio luisteren, puzzelen, fotograferen, muziek, ietsje tv, veel netflix.
Mijn dieren natuurlijk.

Maar ze lijken extra uren te hebben.
Uren waarmee ik niets kan.
Uren die alleen maar ‘lang vallen’.
Ik heb er spijt van dat ik toen niet beter naar oma heb geluisterd, niet liefdevoller op haar ben ingegaan.

Oma is al bijna 30 jaar dood.
Er valt dus ook niets meer goed te maken.