Somber

De laatste maand ruil ik platen met iemand die net als ik van ´sombere oude mannen´ houd waarbij ´oud´ een pre maar geen must is.
Zo werden we het bv eens over James Blunt en de nieuwe cd van Neil Diamond.

Vanavond.
Ik ga naar boven voor het laatste kleine uur voor naar bed wegens morgen om half zes weer op voor Menno Reemeijer of Marcel Oosten.
En ik denk: Richard Harris.
MacArthur’s Park.

Cd ´A Tramp Shining´ in de player.
Hij is uit 1968 zoek ik op bij google (want ik kan de kleine letters op het doosje niet lezen).
En ik weet weer hoe ik erom moest jánken, om dat nummer. Toen ik 17-18 was.

De hele cd bouwt op naar MacArthur’s Park waar ´someone left the cake out in the rain and I don´t think that I can take it ‘cause it took so long to bake it and I’ll never have that recipe again ´.
Prachtig.
Maar misschien alleen als je er voor het eerst bij zwijmelde en weende toen je 17 was.
Dus maar niet aanbieden aan mijn sombere-oude-mannen-ruilvriend.