Het plenst wanneer we Tashi uitlaten maar ik wil niet flauw zijn en bovendien: verliefdheid is singing in the rain.
L. , die mijn log van gisteren las, begint meteen met de heropvoeding. Tashi mag niet tegen me opspringen. Trek! doet de ketting om de hals van de pup. Trek! en ja, dan zit ze en aai ik niet al te uitbundig haar hoofdje.
Het wordt geen rondje Middenweg, het wordt rondje voetbalveld en oefeningen doen.
Zit en lig en blijf. Met een snoepje als beloning en een trek aan de ketting als straf.
Au! kerm ik een paar keer plaatsvervangend (maar echt niet vaak, hooguit 2, 3x).
Tashi heeft er geen zin in. Dat komt, zegt L., door mij. Omdat ik sta uit te stralen dat het niet hoeft. Wat ik niet uitsluit.
Wanneer mag ik oppassen vraag ik wanneer we het verlaten dorp weer inlopen. Voorlopig niet, zegt L. Vanwege de slechte invloed die ik op Tashi heb. Ze moet eerst weer opgevoed.
Mag ik nog wel een keer meewandelen vraag ik dan met wat denk ik ‘een klein stemmetje’ is. Dat mag.
Afscheid-van-Tashi valt niet mee. Ze hoeft niet. En ik hoef wel. Maar ik wil haar niet opfokken.
Dan, ik trek het hekje achter me dicht, toch nog het lieve hoofdje van de pup tussen de tralies. Mag ik aaien? Ik mag. Pup likt mijn hand (maar bijt niet!). Mag dit? Nee, mag niet.
Ik maak me los, pup doet nog een keer of ze zigeunermeisje is, maar is drie seconden later alweer weg.
Love is a losing game (enzo).
O jee 🙁 Maar zonder gekheid, honden hebben inderdaad feilloos door bij wie ze wát kunnen doen en uithalen. En dat is niet echt leuk voor ‘later’. En L. zit er dan straks mee. Maar lastig is het wel.
Ik heb er ook alle begrip voor, Mariette.
Het is gewoon mijn eigen stomme schuld dat ik pas geloofde dat er zoiets zou gebeuren toen ik het gisteren zelf ervaarde 🙁
Het blijft een heerlijke en hartverwarmende doorlopende Tashi-story. En ’t is o zo moeilijk om te smelten en streng te zijn tegelijk. Vanavond even vervangend gewandeld met de Rottweiler van de buren. Was ik altijd bang voor (het soort hond dus), maar deze! Die dankbaarheid! Die blijdschap! Dat juichend hart! Maar: Af! Zit! Hier! Een enorme kloof tussen wat ik wil en wat ik doe. Tja… Gelukkig bleef ze gelukkig. Ik ook, trouwens. Met Bubba aan een touwtje lopen is toch heel anders. Zij vindt het heerlijk, maar ik?
dank je, Aithos.
ik denk dat sommigen van ons niet geschapen zijn om een hond op te voeden.
terwijl we er wel van houden.
dat is heel moeilijk.