Schuiven

Na de vijf dagen met Rosie in Pioneertown, rijd ik naar Borrego Springs.
Daar hád ik een erg duur huis gehuurd.
Omdat het mooi was. En omdat ik de luxe niet kon weerstaan.
Ik had er al direct spijt van maar kon er niet meer onderuit (zulke contracten tekent deze jurist soms…).
Ik denk: nu compenseren met elders te huren trailers en kleine hokjes.

Toen, een maand geleden, liet het verhuurbedrijf me weten dat de eigenaars van het dure huis hun huis van de verhuurmarkt hadden gehaald. Deels: opluchting.
Maar ook: wat nu.
Een nieuw huis uitgezocht. Dat ik niet geweldig vond. Maar goed. 

Toch zit het me niet lekker en ga ik weer zoeken naar alternatieven.
Zo ontdek ik dat de mensen van de boerderij waar ik zou verblijven sinds kort ook een ander verblijf (een trailer) aanbieden.

Het *is* een trailer maar het uitzicht bevalt me beter. En dat terras!
Ik vraag de verhuurster (btw het is een ‘working farm’ met dieren) of ik kan switchen. We regelen het. Nadat ze me heeft gewaarschuwd dat de trailer geen tv heeft (niet erg – hij heeft WiFi) en: ze leveren ‘continental breakfast’.
Daar heb ik intussen ervaring mee: dat zijn bevroren bagels in de ijskast.
Dus schrijf ik dat dat niet hoeft want die eet ik toch niet. Wat ik wel eet? brood met ei.
Prima! ze zal zorgen voor brood en verse eieren en fruit en wil ik ook havermout en pannekoekmeel en siroop? Nee dank je. Maar met brood eieren en fuit ben ik erg blij.

Intussen heb ik nog steeds niets beters in Borrego Springs.
Soms denk ik: laat nou maar, missch valt het reuze mee.
Maar ik ken mezelf: dat wordt binnenkort weer zoeken.