Schrijven

Door Sammie om kwart voor zes uit bed gejaagd.
Om zeven uur begonnen met nog een keer lezen van de tekst van Joris van de Kerkhof.
Geen spontane invallen.
Zwoeg, zwoeg puntsgewijs welke onderwerpen erin zitten.

Begin gemaakt en het enige waarvan ik direct weet dat het erin moet is de uitsmijter. De lead volgt. Waarna het lekker gaat lopen en ik het een nog mooier vind dan het ander en mezelf tegelijk toch enorme beperkingen opleg om uit te komen op bijna 1000 woorden waarvan er hoogstens dertig kunnen worden gemist.

Nieuwe versie. Driftig gekrast. Nog 850 woorden nu.
Die opgestuurd aan R. die óók vindt dat er niets uit kan en zegt dat hij het een gepassioneerd verhaal over een gepassioneerde man (of zoiets) vindt.

Diep ademgehaald. Hele passage eruit gegooid.
Zin hier en zin daar.
Doel bereikt. Kwa inkorten.

Dadelijk teruglezen of het nog steeds een mooi verhaal is.
En zo ja: opsturen aan mijn op dit moment favoriete R1J-er (zo werkt dat bij een mooi interview – dat zolang je ermee bezig bent je even heel erg van je object gaat houen).
En dan dus bibber-bibber of die het ook goed vindt.