Verderop in het dorp is twee keer geknald.
Gedempt. Kort.
Guus zit alweer een half uur onder het bed.
Hier scheiden zich de wegen van de mensen die vuurwerk leuk vinden en zij die zich bekommeren om het milieu en om dieren.
De eigen, die van anderen en die alleen van zichzelf en tegelijk van ons allen zijn.
…en dan nog de mensen die er zélf een hekel aan hebben, en die het een idiote geldverspilling vinden (mental note: oordoppen zoeken of Exile on Main Street op mp3-speler zetten)
Ik probeer altijd zo ‘normaal mogelijk’ te doen vanwege de katten.
Mbt Guus zinloos: die wil het liefst het huis ontvluchten (want *hier* hoort hij die enge knallen) dus moet het luikje afgesloten.
Dan verdwijnt hij onder het bed en na een tijdje Sammie ook.
Eebje (doof) vóelt wel dat er iets mis is dus voor haar doe ik of dat reuze meevalt.
En voor de anderen ook als ik af en toe even naar boven loop.
en dan woon je nog op het platteland! In de stad is het echt een soort loopgravenoorlog voor dier en mens 🙁
Hier is het ook alweer bal… 🙁
Ik háát vuurwerk, om alle redenen die jij en Bea al noemden.
Van mijn 2 katten is er één absoluut panisch!Als het grote geknal losbarst gaat hij onder de keukenkast zitten in de verst mogelijke hoek.
Waarom is er nou niet alleen siervuurwerk?
Katten blij en ik ook.
Ook siervuurwerk knalt.
Dat kan…ik ben nooit verder gekomen dan sterretjes.
Je hebt er nu niks aan, maar ik vraag me af of het bij katten ook helpt als je ze heel vroeg in hun leven (met 8 weken zeg maar) confronteert met een harde klap. M’n vorige twee honden waren panisch voor vuurwerk, maar m’n huidige doet het niks. Toen hij net bij me was heb ik – met pijn in het hart overigens – een opgeblazen papieren zak laten ploffen bij z’n kop. Een oude jagerstruc om jachthonden angstvrij voor geweerschoten te maken…