Sally naar Heiloo

Bij het laatste bezoek aan de dierenarts zegt die dat Sally nooit meer buiten zal kunnen wonen.
In elk geval niet in een ren zoals de mijne.

Zodat ik gisteravond aan mijn contact bij de knaagdierenopvang schrijf dat ik niet meer weet wat ik moet doen en dat het misschien beter is als Sally elders gaat wonen maar dat ik zeker wil weten dat dit niet-lieve niet-aaibare gromkonijn goed terecht komt.
Lilian schrijft terug: wij hebben een scandinavische zalf voor sledehonden.
Daarmee kunnen zulke wondjes worden verzorgd.
Hebben ze goede ervaringen mee.
En: het kan ook nog een schimmel zijn.
En als het toch niet lukt haar beter te maken (zodat ze terug kan naar mij) dan zoeken wij een goed huis voor haar.

Vandaag Sally bij R. opgehaald en naar Heiloo gebracht.
Gezien hoe ze met de pootjes in een sopje tegen schimmel werd gedompeld (heftig tegenstribbelend).
En toen gehuisvest in een klein hok.
Wat mogelijk maar kort is.
Want morgen komen er andere hokken.

Arme Sally.
Ik voel me schuldig wanneer ik haar nu alwéér in een ander hok achterlaat met alwéér goede bedoelingen.
Onzin natuurlijk. Weet ik ook wel.
Maar ik heb zo te doen met dit wezentje dat bijna twee maanden geleden tijdens het ontbijt ruw is weggerukt uit haar ruime ren wég van haar maatje.