Wanneer ik vanochtend bel hoe het gaat met konijn Sally ben ik al voorbereid op: o, die is dood.
Maar met Sally gaat het prima.
Ze eet goed en keutelt goed en laat zich braaf de nuttige medicijnen toedienen.
Ik haal haar op samen met E. die de verzorging van Sally de komende weken op zich zal nemen en krijgt uitgelegd hoeveel Sally hoe vaak moet krijgen.
Ik mag kijken waar Sally gaat logeren en antwoordt op de vraag “ben je bang voor honden?” dat ik dol ben op honden en totaal verslaafd aan de serie ‘The Dog Whisperer’.
(I rehabilitate dogs, I train people)
De deur gaat open, de honden (ongeveer zes) komen naar buiten, ik ben voorbereid op besnuffeld en belikt worden en op hoofdjes aaien.
Waarop ik niet ben voorbereid is 45 kilo wolfshond (oid) die in 1 vloeiende beweging de poten op mijn schouders legt.
Volgens mij steekt hij een hoofd boven me uit maar dat kan het gevoel zijn geweest.
Want smák sla ik tegen de stenen op de stoep.
Wanneer, eenmaal omhoog gehesen, de vólgende hond (iets minder groot maar óók groot) tegen me opspringt ben ik intussen wél bang voor honden.
“Ze willen je alleen maar begroeten” word ik gerustgesteld.
En nee, ik heb me op een geschaafde hand na niet pijn gedaan.
Wel ben ik geschrokken en wil voortaan even geen honden meer zien tenzij begeleid door Cesar Millan.
Haha, alleen begeleid door Cesar, wat een schrik. Gelukkig ben je niet al te verkeerd gevallen. Ze hadden je toch wel even mogen waarschuwen. Goed dat het met Sally nu goed gaat. Knagers zijn zo kwetsbaar.
Oh dat is echt schrikken, ze bedoelen het zo goed maar ik snap dat je even bang bent nu…