Ik bezocht ook Sally.
Met een volle tas andijvie en een zakje paaseitjes en een knuffel.
De knuffel was omdat ik via google had gelezen dat sommige konijnen dat fijn vinden.
Daar gaan ze tegenaan liggen als een maatje.
Andere slopen ‘m.
Of vinden er gewoon niks aan.
Ik leg de knuffel (een vrolijke zachte gele eend) in Sally’s kooi.
Sally negeert ‘m en is fanatiek bezig haar kleedje ‘anders neer te leggen’ of kapot te maken maar wat het ook is het is erg obsessief.
Dat doet ze altijd, wordt me uitgelegd.
Maar kijk eens hoe goed haar pootjes genezen.
Ze genezen inderdaad.
Maar langzaam!
En het is dat het buiten nog zo verrekte koud is zodat mijn leuke gromkonijn-zonder-wintervacht tóch niet naar buiten zou kunnen.
Anders zou ik haar direct in de armen knellen en meenemen naar huis.
Maar Sally moet nog blijven en ik geef haar een paar bladeren andijvie.
Waarna de vrouw van de Opvang vraagt of ik de tas terug wil hebben of niet.
Nee hoor, zeg ik, ik vind het toch geen leuke tas.
Zodat zij de andijvie in hun koelkastje propt en de tas houdt.
Why oh why zei ik dat nou van dat ’tas houden’ denk ik wanneer ik de deur achter me dicht trek.
Want dit is inderdaad niet mijn favoriete tas maar ik gebruik hem wel en hij is nieuw en in prima staat en er is geen enkele reden om hem achter te laten.
Erger: ik ben aan die tas gewend.
Niet ‘gehecht’ wel ‘gewend’.
En laat hem nu zomaar achter.
Geen rib uit mijn lijf.
Noch kwa emotie noch kwa waarde.
Maar soms snap ik mezelf niet.
You’re just too good! Maar ik vind het een idiote vraag van haar of jij je tas wil terughebben of niet. Ze had hem gewoon moeten teruggeven. Ik kan me wel voorstellen dat jij op zo een moment een ‘beetje uit je doen bent’ door het zien van je door omstandigheden nerveus geworden gromkonijn. En dat je dan verstrooid een antwoord kan geven waarvan je later spijt hebt.
Grmpf!!!!